Moment magnitüd ölçeği

Moment magnitüd ölçeği (İngilizce: Moment magnitude scale), depremler esnasında ortaya çıkan enerjiyi ölçmeye yarayan bir sistem. Bu ölçek 1979 yılında Thomas C. Hanks ve Hiroo Kanamori tarafından yaratılmıştır ve Richter ölçeğinin yerini almıştır.[1] Moment magnitüd (${\displaystyle M_{\mathrm {w} }}$), boyutsuz bir rakamdır ve şu şekilde izah edilir:

${\displaystyle M_{\mathrm {w} }={2 \over 3}\left(\log _{10}{\frac {M_{0}}{\mathrm {N} \cdot \mathrm {m} }}-9.1\right)={2 \over 3}\left(\log _{10}{\frac {M_{0}}{\mathrm {dyn} \cdot \mathrm {cm} }}-16.1\right)}$

Formüldeki ${\displaystyle M_{0}}$, sismik momenttir ve referans moment olarak newton metre ([N·m]) kullanır.

Logaritmik bir ölçek olan Moment magnitüd ölçeğindeki 1 birim artışı, ortaya çıkan enerjinin 10^1.5 = 31.6 defa artışına eşittir. Aynı şekilde 2 birim artışı, ortaya çıkan enerjinin 10³ = 1000 kat artması demektir.

Yukarıdaki formüldeki sabitler, moment magnitüdünün, yerel magnitüd ölçeği (Richter), M_L, gibi diğer ölçeklerle kabaca yakın değerler vermesi için seçilmiştir.

Moment magnitüd ölçeğinin önemli bir avantajı, diğer ölçeklerde olduğu gibi üst limitte satürasyona (doyuma) uğramamasıdır. Bu durum, belirli bir değeri geçen büyük ölçekli depremlerin, aşağı yukarı aynı magnitüde sahip olamayacağı anlamına gelir. Bu nedenle moment magnitüd ölçeği, özellikle büyük depremleri ölçmekte kullanılan en yaygın sistemdir. USGS (United States Geological Survey), bu sistemi 3.5 değerinden düşük depremleri ölçmekte kullanmaz.

Moment magnitüd sembolündeki (${\displaystyle M_{\mathrm {w} }}$) "w" harfi yapılan iş (work) anlamına gelir.