Polski opis

Gatunek :	Hard Rock, Heavy/Speed/Thrash Metal
Rok Wydania :	1980/2006
Jakość :	WavPack
Okładki :	Nie
Ripper :	metalstorm

Opis:
Są kawałki, które chyba nigdy się nie zestarzeją. Można ich słuchać bez przerwy, co jakiś czas ktoś zabiera się za przearanżowanie ich na swoją modłę, wiecie co mam na myśli. Taki Hey Joe, czy Anarchy In The UK, kto tego nie zna? kto już tego nie grał? Do takich numerów należy również "Ace Of Spades". Szybki, prosty, łatwo wpadający w ucho, typowy hicior. Nic dziwnego, że większe i mniejsze gwiazdy estrady brały się za niego, czasem wyczyniając z nim takie cuda, że szkoda gadać. Kiedyś tam powstał nawet jego dyskotekowy remix. Ale nie tylko ten kawałek rozwala każdego, kto po niego sięgnie. Cały krążek Ace Of Spades to perła, której nie powinno zabraknąć w płytotece żadnego szanującego się rockandrolowca. Tytułowy, otwierający numer znacie, więc nie będę się nad nim dłużej zatrzymywał. Płyta właściwie rozwala od początku do końca. Seven or Eleven... wszystkie słuchacza powalają na kolana. U nas jeden wąsaty koleś szykował się dopiero do bicia rekordów w skakaniu przez płot, tam inny wąsaty koleś dokonał mistrzostwa świata nagrywając jeden z najlepszych krążków w historii. Ale żaden z nich nie miał pojęcia, jak poważne konsekwencje ich wyczyny za sobą pociągną. By przekonać się, że jest to jedna z najważniejszych płyt w historii bandu wystarczy spojrzeć na tytuły. Od razu przypominają się... no, co? Nie wiem, jak wy, ale ja od razu widzę tatuaże Lemmy'ego. Ace Of Spades, "Live To Win"... Hicior goni hicior; jak można na tak krótkiej płytce zgromadzić AŻ TAK wiele przebojów? Zresztą - chyba i sama kapela go lubi - mimo że już parę lat temu osiągnął pełnoletność, nadal możemy usłyszeć te kawałki na koncertach. Pamiętacie "(We Are) The Road Crew"? Wielki ukłon w stronę tych, których normalnie na scenie nie ujrzycie, a przecież - też będących częścią zespołu - przynajmniej na czas trasy, zwykle niedocenianych: operatorów świateł, speców od nagłośnienia, technicznych, tragarzy, dziesiątek roadies; wielkie dzięki Lemmy'emu, że nie zapomniał swoich gówniarskich czasów, jak sam gitarę za Hendrixem nosił. Nam dał zajebisty kawałek, a i jego "road crew" (szeroko rozumiana) pewnie też inaczej pracuje wiedząc, że docenia się jej robotę. Trochę mi zabrakło tego kawałka podczas ostatniego występu kapeli w warszawskiej Stodole - tam dopiero było widać, ile zależy od zgranego zespołu. Nigdy bym nie uwierzył, że można w takim tempie rozstawić scenę, zrobić sound check i nie spierdolić w międzyczasie wszystkiego dokumentnie. Moglibyśmy na dłużej zatrzymać się przy każdym kawałku, ale nie wiem, ile wtedy ta recenzyjka by miejsca zajęła. Można by godzinami mędzić o "Jailbat", czy syjamskich bliźniaczkach - "Bite The Bullet/The Chase Is Better Than The Catch", czy "The Hammer". Ale tak naprawdę moje pienia zachwytu, jakie by nie były, nie oddadzą nawet w połowie tego, co osiągniecie słuchając Ace Of Spades osobiście. A więc - do roboty. Słuchawy na uszy i jazda. Ocena? Kareta asów i piąty z rękawa, czyli 5 punktów.

Źródło: motorhead.rockmetal.art.pl

 English description

Genre :	Hard Rock, Heavy/Speed/Thrash Metal
Year :	1980/2006
Quality :	WavPack
Covers :	No
Ripper :	metalstorm

Description:
With the 1980 release of Ace of Spaces, Motörhead had their anthem of anthems -- that is, the title track -- the one trademark song that would summarize everything that made this early incarnation of the band so legendary, a song that would be blasted by legions of metalheads for generations on end. It's a legendary song, for sure, all two minutes and 49 bracing seconds of it. And the album of the same name is legendary as well, among Motörhead's all-time best, often considered their single best, in fact, along with Overkill. Ace of Spades was Motörhead's third great album in a row, following the 1979 releases of Overkill and Bomber, respectively. Those two albums have a lot in common with Ace of Spaces. The classic lineup -- Lemmy (bass and vocals), "Fast" Eddie Clarke (guitar), and "Philthy Animal" Taylor (drums) -- is still in place and sounding as alive and crazed as ever. The album is still rock-solid, boasting several superlative standouts. Actually, besides the especially high number of standouts on Ace of Spades -- at least relative to Bomber, which wasn't quite as strong overall as Overkill had been -- the only key difference between this 1980 album and its two 1979 predecessors is the producer, in this case Vic Maile. The result of his work isn't all that different from that of Jimmy Miller, the longtime Rolling Stones producer who had worked on Overkill and Bomber, but it's enough to give Ace of Spaces a feeling distinct from its two very similar-sounding predecessors. This singular sound (still loud and in your face, rest assured), along with the exceptionally strong songwriting and the legendary stature of the title track, makes Ace of Spades the ideal Motörhead album if one were to choose one and only one studio album. It's highly debatable whether Ace of Spaces is tops over the breakthrough Overkill, as the latter is more landmark because of its earlier release, and is somewhat rougher around the edges, too. Either way, Ace of Spades rightly deserves its legacy as a classic. There's no debating that. [Sanctuary Records reissued the early Motörhead albums in 2005/2006 as remastered double-disc deluxe editions. The Ace of Spades volume includes a B-side ("Dirty Love"), 11 alternate versions, and a three-song BBC Radio 1 session. There are also liner notes and excellent packaging, including booklet photos.]

Source: allmusic.com