Polski opis

Gatunek :	Thrash / Heavy Metal
Rok Wydania :	1994
Jakość :	FLAC
Okładki :	Tak
Ripper :	Rokugan

Opis:
Poprzednie wydawnictwo grupy, "Vulgar Display Of Power" z 1992 roku, zasłużenie zebrało entuzjastyczne recenzje. Był to kamień milowy, jeśli chodzi o karierę zespołu, i na pewno jedna z najważniejszych thrashowych płyt minionej dekady. Dlaczego taką płytą nie stało się także "Far Beyond Driven", jest osobną kwestią, acz odpowiedź wydaje się prosta - sequele zawsze są mniej popularne niż pierwowzory. Zawsze im czegoś brakuje i taką właśnie historię mamy w tym przypadku.

Jednak "Far Beyond Driven" to także dobry album. Nie tak znakomity jak osławiony poprzednik, ale też z pewnością godny polecenia. Muzycznie jest to po prostu konsekwencja stylu zamanifestowanego na "Vulgar...", jakkolwiek warto zauważyć, że te dwie płyty różnią się. Miejscami nawet znacznie... Na przykład po takim dziele, jak "Good Friends And A Bottle Of Pills", mam naprawdę mieszane uczucia. Żart to, efekt porannego kaca czy coś jeszcze innego? Wcześniej grupa nie nagrywała takich kawałków...

Utwory z "Far Beyond Driven" mają na ogół jedną istotną cechę, która różni je od utworów z poprzedniej płyty - są bardziej zakombinowane. Aranżacyjnie, kompozycyjnie, harmonicznie. Pojawiają się skale rodem z hardcore'u. Jest to wszystko gęściejsze, bardziej rwane, nerwowe, mniej chwytliwe. Jasna sprawa, że nie chodziło tu o robienie płyty z przebojami, niemniej numery takie jak wspomniany "Good Friends And A Bottle Of Pills" lub "5 Minutes Alone" po prostu zgniatają wszystko na swej drodze agresją tak muzyczną, jak i tekstową. Pierwszy z nich to opowiedziana przez Phila historyjka o tym, jak spółkował z dziewczyną kumpla, wygłoszona (dosłownie) na tle dwutaktowego perkusyjnego tematu, popartego nie do końca określonym gitarowo-basowym rzężeniem. "5 Minutes Alone" jest bardziej konwencjonalny, ale strasznie "naładowany" i w sumie dobrze, bo o to chodzi w ostrej muzie. Takich patentów jest zresztą więcej - "Slaughtered", "Throes Of Rejection", a przede wszystkim roztrzaskujący wszystko wałek na otwarcie, czyli "Strength Beyond Strength" (swego czasu faworyt Beavisa i Buttheada z MTV, którzy wyśpiewywali przed telewizorem riff ze środka tego utworu). "Vulgar Display Of Power" wydawała się mimo wszystko bardziej, hm, stonowana - jeśli można w ogóle tak powiedzieć o thrashowym wydawnictwie...

No, ale w każdym razie muzyka z tamtej płyty była jednak prostsza. A tu kawałki już nie sś tak przejrzyste. Powody są różne - czasem, jak w "Use My Third Arm", brak w nich chwytliwych motywów, więc trzeba czymś zająć czas, innym razem, jak w "Hard Lines, Sunken Cheeks", żonglowanie tempem i wartościami rytmicznymi samo jakoś tak urasta do rozmiarów nieco przesadzonych. Mamy też przypadki znane zwłaszcza z następnych płyt, czyli klejenie numerów na chybcika ("25 Years"). Inna sprawa, że jest to wszystko zagrane z taką pasją, a riffy są tak nośne, że naprawdę robi to wrażenie. Na brak kapitalnych momentów naprawdę nie można tu narzekać - wręcz cisną się na usta "Strength Beyond Strength", "Becoming" (lekcja gry na podwójnej stopie autorstwa Vinnie'ego Paula - po prostu na kolana!), "5 Minutes Alone", znane z singla "I'm Broken" (chyba już klasyk) czy "Shedding Skin". Wszystko to są znakomite kawałki, z czadem, z jajem i z czym tylko chcecie. A jest jeszcze "Planet Caravan" by Black Sabbath, z fajnym solem Darrella w końcowce i z Vinnie'em łupiącym na bongosach.

Nie jedyne to pozytywy "Far Beyond Driven". Niepowtarzalne brzmienie bębnów - to właśnie z tej płyty. Niektórzy wskazują "Vulgar..." jako wydawnictwo, gdzie to brzmienie było jeszcze lepsze, mnie jednak bardziej odpowiada to z "Far Beyond...", z odrobinę inaczej ustawionym werblem. Ponadto słuchając gry panów muzyków i śpiewu Pięknego Filipa nie sposób nie odnieść wrażenia, że wkładają całe serce w to, co robią, i to jest koncepcja słuszna - o to przecież idzie w całej zabawie... O grze Darrella też da się dużo dobrego powiedzieć; przy absolutnie znakomitym poziomie biegłości technicznej nie jest ona jeszcze tak manieryczna, jak będzie przy okazji następców omawianego albumu. Do mnie najbardziej trafiło solo z "Throes Of Rejection", ale spokojnie dałoby się wykroić z tej płyty jeszcze kilka równie porywających.

Ogólnie "Far Beyond Driven" to płyta bez słabych momentów, równa, mocna, choć na pewno nieco trudniejsza w odbiorze niż poprzednie wydawnictwa zespołu. Na dobrą sprawę nie ma na niej numeru, który dałoby się na przykład wsadzić na "Vulgar..." bez zmiany oblicza owej płyty - no, może złapałoby się "Becoming" (najbardziej zwarta rzecz z wszystkich) i "Planet Caravan", ale to już wiadomo dlaczego... Ten album jest po prostu troszkę inny. Ale na pewno warto go poznać...

Miłosz T. Myśliwiec (www.rockmetal.pl)

 English description

Genre :	Thrash / Heavy Metal
Year :	1994
Quality :	FLAC
Covers :	Yes
Ripper :	Rokugan

Description:
For an album to stand the test of time, two critical things are needed: good production and great musicianship. It's safe to say that (Pantera's third album) "Far Beyond Driven" has both of these things, because, over a decade after its release, it's as great as it ever was.

First, the production: I've never had a problem with the production on any of Pantera's albums (except for maybe their 1980's hair metal albums), and "Far Beyond Driven" is no exception. Production can be a bit tricky sometimes; some good metal albums have suffered from a bad production. For instance, take Megadeth's "So Far, So Good..." album: Megadeth did a great job, musically, (and the album sounded fine in the `80's) but, over the years, it has become more and more stale sounding. Terry Date, Pantera's typical lead producer, does a strong, robust job, here. The result is a batch of songs that are extra crunchy and have a harder edge on them.

Next, the musicianship is, as always, top notch. More pummeling drums, puke stained vocals, and propulsive bass lines. But it's the guitars that, once again, dominate the maelstrom. When you hear the sludgy guitars on "Far Beyond Driven" bob, crunch, grind, start, stop, beep, pound, shriek, thump, groove, ascend, descend, downshift, cascade, soar, run, surge, shake, rattle, and steam roll (and about everything in between), you know it's just another day at the office for Dimebag Darrell.

"Strength Beyond Strength" has rushing iron riffs, a thumping beat, and good drumming (especially in the beginning). The mid-section is slower, but after that, things pick up where they left off. The middle of this song also has a riff that goes up and down, like it's running over hills. Did I mention this song also has Phil's constant howling? Plus, there's a slow breakdown about halfway through.
"Becoming" has off-kilter guitars, a mini-solo, and fast double bass drumming (which become especially apparent at the end.)
"5 Minutes Alone" is a fan favorite that would have been well suited to be on of the album's first singles. It's grinding guitars, staccato vocals, and great chorus make it a fan favorite. And the slow bobbing guitars at the end are tailor made for headbanging.
"I'm Broken," a single, has a groovy guitars and another pounding beat. Dimebag lays down a great, snowballing solo here, as well.
"Good Friends..." finds Phil making all kinds of weird noises. One moment he's calmly growling, one moment it sounds like he's, um...taking a dump, and the next moment he's whispering, and, finally, it sometimes sounds like he's coughing! The guitars on this one are usually supple and restrained, but this song is a highlight because of Phil's abnormal vocals and downright perverted lyrics.
I enjoy how the beat of "Hard Lines" shifts gears. It slows down, then speeds up, then slows, down, then speeds up.
"Slaughtered" has a machine gun intro, more low, gruff singing, and chugging guitars (which chug fast, pause briefly, then chug again).
"25 Years" has a skipping beat, similar to "We'll Grind that Axe for a Long Time" (from 2000's "Reinventing the Steel") and "Shedding Skin" not only has an appetizing title, but also three guitar solos! The first one is, of course, very good, the second (my personal favorite) has two parts to it, and guitar solo number three ascends like a steep mountain.
Finally, "Planet Caravan," originally done by Black Sabbath, is a good cover but also a good song in its own right (and a great closer!) Its soft percussion (what sounds like-I'm not saying they are, they just sound like-tribal drums) and dreary, spacey vocals give this song a dreamy feel. Pantera give this song their own sound while also remaining true to the original. Pantera several covers ("Hole in the Sky," "Cat Scratch Fever," "Electric Funeral," and this) and did `em well. I predict that if Pantera had remained a band, they would have turned out a covers album in a couple of years.

So, "Far Beyond Driven" is close to but falls just short of its predecessor, "Vulgar Display of Power" in terms of greatness. This album may not be the standard setting landmark that "Vulgar" was (it's not as innovative as that album), but the bone crunching riffs and energy that bounces off the walls make almost every song on this album a hit.

Plus, you know it's got to be great. What other album is as heavy as this and debuted at number one on the charts?

A. Stutheit "andreaabs" (amazon.com)