Polski opis

Gatunek :	Jazz
Rok Wydania :	1999
Jakość :	FLAC
Okładki :	Tak

Opis:
Pianista Paul Bley zasłużył sobie na miejsce w historii jazzu choćby ze względu na intuicję, z jaką wyszukuje młode talenty. Legendarny kwartet Ornette'a Colemana (z Donem Cherrym, Charliem Hadenem i Edem Blackwellem) rozpoczął karierę jako cztery piąte kwintetu Paula Bleya. Pianista przyczynił się do zaistnienia na kompozytorskim rynku swojej żony, Carli Bley, oraz Annette Peacock, budując swój repertuar w latach 60. i 70. głównie na ich utworach. W latach 60., gdy jeszcze nikt nie słyszał o Pacie Methenym i Jaco Pastoriusie, zaprosił ich do swojego zespołu i umożliwił nagranie płyty.

Jednakże wszystko to nie dorównuje w najmniejszym stopniu znaczeniu, jakie dla jazzu ma jego muzyka, która niezależnie od okresu, kiedy powstała, zawsze brzmi nowocześnie i świeżo. Od 40 lat Bley należy do awangardy muzyków jazzowych, zarówno w czasach bebopu, free, jak i jazzu lat 90.

Mając 20 lat, zaprzyjaźnił się i występował z Charliem Parkerem. Stałymi gośćmi tria Bleya koncertującego w Nowym Jorku na 52 ulicy byli Jackie McLean i Donald Byrd. W rozpoczęciu kariery nagraniowej pomógł mu Charlie Mingus, który na "Introducing Paul Bley" grał na kontrabasie (za perkusją zasiadał Art Blakey). Bleya zawsze ciągnęło do najbardziej kreatywnych muzyków, a ich do niego.

W latach 60. jego kariera rozwijała się w różnych kierunkach: w orkiestrze George'a Russella grał duety z Billem Evansem, w triach Dona Ellisa i Jimmy'ego Giuffre'ego swoją grą ożywiał intelektualną, introspekcyjną tkankę ich muzyki. Jest też autorem klasycznej dziś płyty "Footloose", która zapoczątkowała nową estetykę w jazzie, rodzaj kameralnego jazzu, często później utożsamianego z brzmieniem niemieckiej wytwórni ECM.

Zwraca uwagę różnorodność stylistyczna i emocjonalna muzyki Bleya: "Footloose" jest przykładem nastrojowej, poetyckiej strony jego natury, podczas gdy jej przeciwny biegun ilustruje płyta "Barrage", zrealizowana przez huraganowy kwintet na czele z saksofonistą Marshalem Allenem z Sun Ra Arkestry. W 1964 r. z Bleyem współpracowali Albert Ayler i John Gilmore.

Pod koniec dekady odkrył syntezator Arp i wydobywał z niego wszelkie możliwe elektroniczne hałasy, przez które starali się przebić tak oryginalni perkusiści, jak Hank Bennink ("Improvise" i "Dual Unity") oraz Robert Wyatt z Soft Machine.

Wspólnym mianownikiem dla tych, zdawałoby się, odległych poszukiwań Bleya jest wyczucie formy: wszystkie jego improwizacje mają logikę i spójność kompozycji. W latach 70. Bley wrócił do muzyki akustycznej, a melancholijny, wzruszający album "Open To Love" był wyznacznikiem nowego kierunku w jego twórczości. W tym samym czasie pianista założył wydawnictwo płytowe, IAI, i w miarę potrzeby przeistaczał się w producenta takich muzyków, jak Sun Ra, Ran Blake, Marion Brown, Sam Rivers. W latach 80. regularnie wydawał nowe płyty, niezmiennie na tym samym wysokim poziomie, które dowodziły, że emocjonalną ekspresję można osiągnąć nie tylko agresywnym instrumentalnym krzykiem.

źródło

 English description

Genre :	Jazz
Year :	1999
Quality :	FLAC
Covers :	Yes

Description:
Paul Bley / Gary Peacock / Paul Motian
Not Two, Not One | ECM

Bassist Gary Peacock pulled together this reunion of a classic edition of the Paul Bley Trio. They've played together in duos over the years, but this - rather astonishingly - is the first time that Bley, Peacock and Motian have recorded as a trio in 35 years.This was a history-making group, free and yet intensely melodic; it has lost none of its persuasiveness. Highlights include Bley's depth-sounding explorations of the bottom end of the Bösendorfer piano on "Not Zero", a reworking of "Fig Foot" from the trio's original 60s repertoire, a stunning Peacock solo on "Entelechy", and much spirited spontaneous interaction..