Polski opis

Gatunek :	Alternative Rock
Rok Wydania :	2005
Jakość :	VBR ~230 kbps JointStereo
Okładki :	Nie
Ripper :	KSi

Opis:
Raz czarne, raz białe. Raz szybko, raz spokojnie. Raz przyjemnie, raz sztampowo. Pełno tu sprzeczności. Dwubiegunowy krażek. Raz przyciąga, a raz odpycha. A przez to wszystko jest niesamowicie intrygująca. Zastanawiające dlaczego The Alkaline Trio wpadli na ten pomysł dopiero przy drugiej płycie. Debiutancki „Good mourning” było zrzutem identycznych, punkowych melodii. Trudno było się połapać kiedy numer się kończy, a kiedy następny zaczyna. Chyba wtedy przyjęli zasadę pierwsze 5 sekund każdego numeru podobne do poprzedniego. Na szczęście „Crimson” jest wolny od takich schematów. Tutaj różnice są wyraźne. Brawo panowie, widać uczymy się na błędach.

Na „Crimson” roi się od różnych zwrotów akcji. Na początek wejście w stylu punk, później gdzieś gitary jak Bloc Party, miejscami inspiracja Smushing Pumpkins. The Alkaline Trio powalają na kolana świetnym „Burn”. Kanał prawy, kanał lewy i przester, bas i perkusja z wyłączeniem talerzy, gdzieś tylko pobrzmiewa hi-hat. A to wszystko przystrojone dźwiękiem fortepianu, który zapowiada wyciszenie. W „Time to waste” każdy instrument goni drugi, ciągle dodając gazu. Z kolei epicka historia w „Sadie” podkreślona jest delikatnymi smyczkami w tle. Na pożegnanie z „Crimson” panowie serwują balladę „Smoke”. Wszystko to zwinnie zapakowane w post punk z cyklu new wave.

Panowie napisali sobie gotowy przepis na świetną płytę. Oryginalną, nieprzewidywalną, zaskakującą. Teraz pozostaje tylko czekać na dokładkę.

Ewelina Oszust / www.Muzyka.pl

 English description

Genre :	Alternative Rock
Year :	2005
Quality :	VBR ~230 kbps JointStereo
Covers :	No
Ripper :	KSi

Description:
Crimson is the best next step for Alkaline Trio. It keeps Good Mourning's blacks and reds and crack melodic sense. But it's also much more accessible with its measured aggression, rich piano (courtesy of Jellyfish and studio veteran Roger Manning), and production from Jerry Finn, who's worked with blink-182 and the very-relevant-to-Alkaline Trio Jawbreaker. Like those groups Alkaline Trio has grown away from punk-pop; they've grown up. On 1998's Goddamnit!, Matt Skiba and Dan Andriano let out rowdy "woah-woahs" and wished things like "I wanna wake up naked next to you." But then that happened, and the other side of the bed wasn't as pretty. By Mourning they were dealing with death metaphors and painful levels of self-medication. Crimson has a similar sense of emotional brokenness, but things never get so heavy that you'll need the goth eyeliner -- the album's pop sense glimmers steadily beneath its dour shroud. "Poison" and "Time to Waste" downshift into powerful choruses despite lines about dead eyes and meaninglessness, "Mercy Me" and "Dethbed" rock self-hate and cynicism over propulsive beats, and "Prevent This Tragedy" incorporates a keyboard descent that's a perfectly pretty foil for a line like "the flames of hell they give me hope." As great as Alkaline Trio are at relating their booze and blood-spattered lives to listeners, it does get a little tedious. But Skiba and Andriano's interlocking harmonies never flag, and the band's rhythms are just too catchy throughout. Let's see. They're writing smart, bright, punk-derived pop, but they're black and white and blocky-featured, and they like Depeche Mode much more than Duran Duran. That settles it -- Alkaline Trio are the bizarro-world Killers.

by Johnny Loftus / www.AllMusic.com