Polski opis

Gatunek :	Death Metal
Rok Wydania :	1996
Jakość :	FLAC
Okładki :	Tak
Ripper :	APHET for MeTaLMaDNeSS. TeaM

Opis:
Robiłam ostatnio czystki w moich archiwach i znalazłam taką zapiskę:

Poniedziałek, 2 grudnia 1996
"Basiok (mama) kupił mi na urodziny najnowszą Sepę, ale zabrał mi walkmena... bo "nauczyciele skarżą się, że nagminnie na lekcjach słuchasz jakichś grzmotów". Jakie grzmoty! To była moja Sepa!!!

Czwartek, 12 grudnia 1996
Gestapo wróciło z wywiadówki i zabrało mi Rootsika. Kur...! To babsko pokazało jej zwolnienia, które robiliśmy w zeszły poniedziałek z Marcinem. "Proszę o usprawiedliwienie nieobecności mojej córki w szkole z powodu zapalenia migdałków." Właściwie to, o co ona ma do mnie pretensje! Trzeba mi było nie zabierać walkmana!"

Zgłupiałam na punkcie tej płyty. To był 1996 rok, miałam niecałe 16 lat i nie tyle słuchałam, co wchłaniałam każdym milimetrem skóry jeszcze ciepłe Roots - najspokojniejszą płytę, jaką do tej pory wydała ta brazylijska formacja. Krążek nie był ani gorszy ani lepszy od poprzednich - był po prostu inny. Etno połączone z wybuchem bomby nuklearnej! Miażdżącą siłę death i brud thrashu wtopili w pulsujący brazylijski folk, uwydatnili sekcję rytmiczna, utwory naszpikowali mocnymi hardcore'owymi riffami, obniżyli częstotliwość dźwięku, a charakterystyczny głosik Maxa działał jak kojący balsam. Czarne konie? Nie uwierzycie, ale cała stajnia. "Attitude", "Ratamahatta" z Davidem Silverią (Korn) na bębnach, psychodeliczny i bełkotliwy "Lookaway", w którym obok Maxa porykuje Mick Patton (Fantomas, Fight No More) i Jonathan Davis (Korn). Do tego rewelacyjny "Cut-Throat", rezultat konfliktu z firmą Epic, która była dystrybutorem Chaos AD. O co poszło? O to, że wytwórnia przysłała im umiarkowanie kompetentnego gościa, który zamiast zająć się promocją Sepultury rozwodził się nad tym jak wspaniale było odkryć Pearl Jam. Chłopcy się wkurzyli i żeby dać upust nerwom na wkładce albumu zamierzali zamieścić wyrazy Enslavement Pathetic Ignorant Corporation z podkreślonymi pierwszymi literami, jednak w obawie przed kłopotami prawnymi zrezygnowali z tego pomysłu i pokornie wrócili do Roadrunner, który przejął wszelkie prawa do Chaosu a trzy lata później wypuścił na rynek rewelacyjne Roots...

Kiedy patrzę na Roots z perspektywy czasu przychodzi mi do głowy kilka niewesołych refleksji. Niektórzy twierdzą, że jest rozwinięciem stylistyki z Chaos A.D. prawda jest jednak taka, że ma niewiele wspólnego z tym, co wtedy wiązało się z Sepulturą. Główny nacisk został położony na hardcoreowe basowe riffy, na kornowe lepkie i uwypuklone bębny a nie tak jak do tej pory na thrashowe szybkie riffy czy deathmetalową brutalność. W 1996 roku obecność chłopaków z Korna nie raziła, bo raz, że nie byli aż tak popularni a dwa, że nikt nie spodziewał się, że Rootsowe nabasowanie pozwoli przenieść krążek z death/thrashu do czegoś, co dziś nazywa się nu-metalem. Wtedy trudno było to oceniać w kategoriach komercji, złagodzenia stylu czy zmiany frontu jednak dziś drobiazgi takie jak "hardcorowość" i Korn-sympatie dają wiele do myślenia. Gdyby zastanowić się nad rynkowym sukcesem tego albumu to okaże się, że tak naprawdę przypadli do gustu nie tyle zagorzałym fanom starej Sepy co osobom, które nie były w stanie przetrawić poprzednich brudnych, ciężkich i surowych krążków. Marudzę, ale mimo to, bardzo lubię tę płytę. Chyba nawet bardziej niż bardzo, bo jaka by nie była, jak dla mnie zawsze będzie ostatnim albumem Sepultury.

Źródło: metal.pl

 English description

Genre :	Death Metal
Year :	1996
Quality :	FLAC
Covers :	Yes
Ripper :	APHET for MeTaLMaDNeSS. TeaM

Description:
If Sepultura's album Chaos A.D. established the band as more than just another death metal outfit, Roots expands both its search for identity and its quest for sheer aural destruction. Frontman Max Cavalera explores his past in "Roots, Bloody Roots" and "Endangered Species," and plays with a remote Brazilian tribe on "Rattamahatta". Elsewhere, Sepultura experiments with minor-key dynamics and atonal harmonics, imbuing their wall of noise with an oppressive sense of mystery. They also extend their musical horizons, adding clattering tin drums and what sounds like a jew's-harp to "Breed Apart," and garnishing "Lookaway" with DJ scratching, half-speed vocals, and a gothic, chiming mid-section.

Source: amazon.com