Polski opis

Wytwórnia :	Hammock Music (HMK-001CD)
Gatunek :	Electronic, Ambient, Post Rock, Dream Pop
Rok Wydania :	2005
Jakość :	APE
Okładki :	Tak
Ripper :	jimmywood

Opis:
Wyobraź sobie, że leżysz i delikatnie kołyszesz się na hamaku, w ciepłą, pogodną, letnią noc. Wdychasz zapach morskiego powietrza, słuchasz cichego cykania świerszczy, a na twarzy czujesz zmysłowe muśnięcia wiatru. Podczas, gdy na horyzoncie leniwie nadciąga świt, Ty powolutku zapadasz w sen, balansując łagodnie na granicy świadomości, pogrążając się w introwertycznej wędrówce. Taki właśnie jest Hammock. Nowy projekt muzyczny, w którego skład wchodzą Marc Byrd i Andrew Thompson.

Każdy szuka w muzyce czegoś innego. Ja szukam piękna. Ale przecież każdy definiuje je nieco inaczej. Dla jednego pięknem będzie rzeźnicza solówka w utworze zespołu black-metalowego, dla drugiego będzie to 25 minutowa art-rockowa suita, w której "pan z wąsem" z uporem maniaka męczy i piłuje instrumenty klawiszowe, a dla trzeciego będzie to z kolei stojący godzinny ambientowy akord... Nie mniej myślę, że naturalnym dążeniem każdego człowieka jest szukanie piękna w harmonii, w ładzie, w porządku, w urzekającej melodii, w trafiającej w samo serce atmosferze i klimacie, a nie w hałasie i zgiełku. "Kenotic" to taki właśnie prawdziwy dźwiękowy diament. To definicja piękna. To kolejny przykład na to, jak ważnym i wpływowym zjawiskiem w muzyce był (jest) shoegazer, jego wpływy przeplatają się tutaj z wysublimowanymi influencjami z pogranicza post-rocka i ambientu. Ta mieszanka daje olśniewający efekt. "Kenotic" to 70 minut delikatnej i melancholijnej muzyki, która czaruje swoim klimatem. To wyborne, inteligentne, zrealizowane z dużym polotem, czerpanie z najbardziej klimatycznych muzycznych źródeł. Jest tu zatem dreampop i shoegaze (znów te echa Slowdive, czy znacznie nowszej grupy Early Day Miners), ale i kropla 4AD (Nooten/Brook...), jak i coś z The Cure z "Lost Wishes". Mamy więc bogatą muzyczną fakturę, świetnie zagospodarowaną i zaaranżowaną przestrzeń. Są przelewające się gitary, ulotne, urocze melodie, rezonujące dźwiękowe warstwy, łagodne szumy w tle, schowane skrzypce, podkreślające szlachetny smutek tej muzyki, Jest i ambient. Ale nie surowy, polarny i zimny, jaki serwują nam Biopshere czy Steve Roach. Hammock to gratka dla fanów ambientu cieplejszego, zatopionego w oceanach melancholii, jak na genialnej płycie Global Communication "76:14", jak na "Encounter" Michaela Stearnsa, czy "Apollo" Briana Eno. Instrumentalne, leniwe, ulotne, płynące fragmenty, klawiszowe pajzaże w tle, nałożone na to płaczliwe gitary, okraszone pogłosami. Jest i post-rock. Ale znów nie tej męczący i pusty, ale bardziej ambitny, uduchowiony, emocjonalny. Fani Sigur Ros znajdą więc tutaj coś dla siebie, pod warunkiem, że będą to fani tego bardziej wyciszonego oblicza grupy. Na "Kenotic" dominują żółwie, senne, slowcore'owe (jak u dobrych znajomych z Low) tempa, tylko w niektórych utworach usłyszymy typową perkusję, większość tej muzyki po prostu sobie "płynie". Mało jest żywych ludzkich głosów, ale czasem natrafimy na schowane i zatopione w tym dźwiękowym syropie oniryczne, ukryte wokale. Mimo wszystko nie razi ich niewielkie wykorzystanie, jak to miało miejsce w recenzowanym przeze mnie niedawno krążku God Is An Astronaut, który zresztą posiada niemało cech wspólnych z opisywanym. "Kenotic" najlepiej rozpatrywać jako całość. Kolejne utwory łączą się płynnie ze sobą, tworzą harmonijną jedność, podkreśloną przez sugestywne nazwy kompozycji takie jak "The Air Between Us", "Miles to Go Before Sleep" czy "Dawn Begins to Creep". Wymienie jednak, choć jedno nagranie. "What Heaven Allows" to najciemniejszy utwór na albumie. Rozpoczyna się od zapętlonych elektronicznych basowych motywów. Z każdą chwilą słychać coraz więcej przestrzennych, nieco przesterowanych "gazerowych" wypełniaczy w tle, ciche ciągnące się, nałożone gitarki, jakieś klawiszowe rezonujące echa i pogłosy. Budowanie klimatu wspiera powtarzany gitarowy motyw prowadzący, a gdy w końcu wchodzi miarowa i dostojna perkusja, jest już po mnie. Przwodzi to na myśl kreowanie klimatycznego smutku i zadumy w niektórych nagraniach Antimatter, Anathemy czy Archive. Gdy wszystko już pięknie się rozpędza, przez ten hipnotyzujący mnogością dźwięków eliksir, przebija się jeszcze pełen pasji wokal. To wszystko przywołuje mi z kolei echa This Empty Flow - zespołu, o którym niesłusznie zapomniał świat. Tylko dlaczego "What Heaven Allows" tak nagle się urywa i tak szybko się kończy... Pełna rekomendacja. Ocena: 9.3 / 10

Tomasz "Slay" Pacyna

--------------------------------------

Kenotic (Kenosis) - stare, greckie słowo pochodzące od rzeczownika "kenos" - pusty. Kenosis jest ideą, w której Bóg "opróżnia się" i z samego siebie tworzy wszechświat. Idea ta głosi także iż naszym obowiązkiem jest robić to samo co Bóg, by być gloryfikowanym jak On. "Kombinacja wibrującego, amorficznego piękna ambientu i porywczego pulsu elektroniki" - Brian Baker, Amplifier Magazine. Należy wyjść od tego stwierdzenia opisując muzykę Hammock i dzieło jakim jest płyta "Kenotic". Przesłuchując parenaście płyt tygodniowo wiele zespołów zostaje odrzuconych i zapomnianych. Kenotic uzależnia w każdym aspekcie. Szesnaście pięknych kompozycji owianych aurą tajemniczości, bo nie sposób tego inaczej nazwać. Dwie minuty wstępu - Before The Celebration. Dźwięki, jakie serwuje nam Hammock, doskonale wypełniają pustkę - kenosis. The Air Between Us, Through A Glass Darkly. Ostatni wymieniony utwór jest majstersztykiem. Nie znając się na tworzeniu muzyki przy użyciu komputera nie powiem wiele, lecz fakt iż całe studio składało się niemal tylko z takiego sprzętu sprawia że muzyka ta wywiera na mnie jeszcze większe wrażenie. Na 16 utworów najbardziej zapadają w pamięć Through A Glass Darkly, Winter Light, Wish oraz What Heaven Allows. Cała płyta tworzy całość, której nie sposób słuchać na wyrywki. Brak tu wokali, oprócz delikatnych jęków w Wish i niezrozumiałych paru wersów wypowiedzianych w What Heaven Allows. Mimo to Marc Byrd i Andrew Thompson tworzą niesamowite kompozycje. Jak sami piszą w ich muzyce można odnaleźć wpływy Briana Eno, Mogwai, Explosions In The Sky, Slowdive, Sigur Rós, My Bloody Valentine czy wreszcie Godspeed You! Black Emperor. I rzeczywiście, Kenotic ma wiele z ambientu, trochę z GY!BE'owego post-rocku, trochę z shoegaze'owego pisku MBV i niezrozumiałych jęków Sigur Rós. Płyta ta, na pewno jest kamieniem milowym muzyki alternatywnej, czymś o stopień wyższym od Godspeed You!Black Emperor. Nie dyskryminuję tu sceny montrealskiej, gdyż powala ona swoimi osiągnięciami, lecz porównuję. Kenotic jest dziełem, z którym każdy powinien przynajmniej raz się zapoznać by poznać magię tych właśnie dźwięków.

_lin

 English description

Label :	Hammock Music (HMK-001CD)
Genre :	Electronic, Ambient, Post Rock, Dream Pop
Year :	2005
Quality :	APE
Covers :	Yes
Ripper :	jimmywood

Description:
It seems so logical in retrospect. Combine lush abstract ambient guitar pieces (a la Robin Guthrie or Yellow6 or Lanterna) with solid shoegaze tunes (echoes of Slowdive and Shellyan Orphin), and even add some post-shoegaze droning (a la Bethany Curve or Portal), mix freely in an album, and serve up loud. Logical, isn't it? An album, in this case Kenotic, that floats by on a haze of guitar noise, occasionally burbling up into full grown tunes that either rock along or meander for a bit, before going back under the surface of the guitar haze. If it's so logical, why hasn't anyone else really done anything like this? Well, i suppose that Bethany Curve came close with their Flaxen release, but Kenotic, the debut album by Hammock, does it completely.

Hammock are a two piece act from Franklin, TN (that's just outside of Nashville) consisting of Marc Byrd and Andrew Thompson. They produced, wrote, and played the 16 tunes that make up Kenotic with occasional help (cello, voice, piano) from a few friends, but mostly it's just them. And the music they make is lovely. This album consists of wandering guitar lines, abstract effected beauty, chorused and echoed, floating hazily along. Occasionally something more like what most people would call a "song" does form, and, when it does, it's even better, as if all of the beautiful abstract elements just suddenly coalesce into a full tune.

Quite simply, i adore this album. It's everything i listen to all rolled up into one convenient package. Now, not everyone will like this. It does move along at a languid pace for the most part, and it is largely instrumental, just letting the guitarwork speak for itself. Still, it's a very tranquil and relaxing album, yet is never boring. Byrd and Thompson know their way around both a fretboard and a stomp box of effects pedals, and they keep the textures interesting.

It's really hard to describe purely ambient guitar music (just look at my attempts to review some of Yellow6's releases and you'll see how difficult it can be), but that type of music only makes up about half of Kenotic. As to the other half, well, as i said, they are full songs, not purely abstract musings. Songs are a heck of a lot easier to talk about when you are writing a review, so i'll just go over a few highlights. The album starts with a nice piano bit, tinkling along lightly, on Before the Celebration. This fades in The Air Between Us in which guitars enter the fray and swell up into a swirling haze backed by a nice, but simple, drum riff. Lovely.

A few tunes later on Blankets of Night, suddenly there is a female voice, high pitched and singing abstractly. The voice (apparently that of Christine Glass Byrd) is soft, soprano, and reminds me of the vocals of Shellyan Orphin. There is also a cello line, played by Matt Slocum, which nicely contrasts with the voice. This is a simple beautiful tune. Next are a few of the purely ambient pieces, including Miles to Go Before I Sleep which i think is the best of these types of tunes on the album. It features a deep bass sound rumbling in the background, some strange clattering and humming electronical percussion noises, and then cascading layers of guitar, building and tumbling over one another.

Wish starts with a nice keyboard riff that sounds very 80s to me. Eventually a harmonium (or one of those droning style instruments) comes in, followed by a funky little drum riff (which sounds like it comes from a drum machine), and echoed guitar. This tune reminds me of the instrumental work that Wang Chung did on the soundtrack to the movie To Live and Die in L.A.. A really cool song, and one of my favorites here. Overcast/Sorrow starts with a slow, echoed guitar haze, wandering lightly. Then a tapped (hand played) drum comes in, accompanied by a cello, and the tune generates a meditative mood that reminds me a lot of the tone that Auburn Lull are so successful in creating with their compositions. After a minute or so of this meditative riffing, a really solid drum beat starts up, and suddenly the song rocks! It might very well be the most energetic point of the whole disc, simply wonderful.

The album's title track, Kenotic starts with some really nice drumming and a slow, steady guitar drone. The drum riff is really great: it's loping and fun, and it drives the song along nicely. The two guitar lines that dance over it are pretty nice too: one is a distorted arpeggio that reminds me of something Lanterna would do, and the other is a low chiming a la Robin Guthrie. The final song i want to mention is What Heaven Allows. This is somewhat atypical for Hammock, in that this is a distorted rocker, less Slowdive and more My Bloody Valentine. It starts with a burbling synth sound which is eventually joined by some nice, hard drumming, whirling guitars, and an angry male voice. The voice is hard to hear, lost as it is in the guitar haze, but, combined with the drumming, it gives this song a hint of menace. This shows that Hammock can rock out when they want to.

Now, i have discussed less than half of the 70 minutes that make up this CD, but there really are no stinkers here. Hammock have done a damned fine job, and i am very impressed. I truly wonder what they are going to do next, and would like to take this opportunity to encourage the band to come down to Atlanta to play live. I would love to see this stuff performed live. In short, if you like shoegaze and/or ambient guitarwork, you need to get this album.

--------------------------------------

Hammock's debut, Kenotic, is in every way a contender for classic status in the shoegazing genre. Expertly merging ambient guitar drone (think Bowery Electric), electronic beats (think Boards of Canada), and live instrumentation (the violin on "Blankets of Night"). Marc Byrd and Andrew Thompson craft a 70-minute sound sculpture, a paean to the beauty inherent in the drone. By turns smooth and expansive, then chiming and circular, Kenotic has excellent sequencing, with moods of tension and relaxation blending together into a perfect evocation of an afternoon drifting in a vast ocean, looking skyward. The music flows in a manner evoking a slow-moving river on a winter day. A notable exception to this is the uptempo (for Hammock) "Wish," falling at the mid-point of the album, which focuses your attention and re-energizes it. The album art and song titles, ("Overcast/Sorrow" "Stars in the Rearview Mirror." "The Silence"), along with the mood of the music suggest isolation in nature, but their message is not one of sadness, but of timeless, serene joy. The few people that will find this record will cherish it as something special, similar to One Mile North's Glass Wars.