Polski opis
Producent: Konami
Wydawca:Konami
Kategoria: Przygodowa/survival horror
Premiera światowa: 01/31/1999
Premiera polska: Tryb gry: Single
Wymagania wiekowe:16+
Rozsądne wymagania sprzętowe:Pentium II 350MHz, 64MB RAM, akcelerator 3D.
Opis:Już na początku, wsłuchując się w intro, mamy nieodparte wrażenie, że coś tajemniczego wisi w powietrzu. Nie mówię tu bynajmniej o śliniących się latających maszkarach, ale o niepokojącej atmosferze opuszczonego miasta duchów (i nie tylko). Po chwili możemy się przekonać, iż tak w istocie jest. Spokojne kroki powoli zmieniają się w bieg, spowodowany cichym wynurzaniem się z mroku krwiożerczego potwora, a niewinnie wyglądający zaułek potrafi w kilka sekund zamienić się w miejsce rzeźni. O ile Resident Evil głównie bazował na zaskoczeniu gracza, podniesienie jego poziomu adrenaliny przez nagłe ataki i towarzyszące im podkłady muzyczne, tutaj sprawa wygląda nieco inaczej. Mimo, że wiemy o rychłym pojawieniu się wrogiej kreatury (odpowiednie dźwięki), właśnie sama świadomość sprawia, że czujemy się osaczeni, a napięcie z każdą chwilą rośnie, by prowadzić do zaskakującego finału. Od gracza zależy, czy uda mu się, opanować, zachować zimną krew i nie dać się zwieść posępnym odgłosom. Będzie to zadanie trudne. Nasze zmysły atakowane są raz po raz nową dawką wydarzeń, obrazowanych w sposób bardzo sugestywny.
Jako, że wywarła na mnie duże wrażenie, pozwolę sobie napomknąć o muzyce (o ile można określić tym mianem wspomniane posępne odgłosy zlepione w doskonałą całość). Muzyce, bez której zbudowanie tak misternie utkanej pajęczyny grozy nie byłoby w ogóle możliwe. Otóż: jest intrygująca, tajemnicza, niesamowita, miejscami przygnębiająca, zwiastująca nagłą i okrutną śmierć. Właściwie, jest to bardziej dźwiękowy podkład niż muzyka, ale atmosfera horroru towarzyszy mu na każdym kroku.
Kolejnym bodźcem powodującym, że nasze drżące ze strachu dłonie ściskające dual shocka, co jakiś czas będą musiały posłużyć, aby sprawdzić sobie tętno jest grafika. Właściwie nie jej wykonanie, ale obrazy przedstawione przez twórców gry tak ładną polygonalną układanką. Tego nie da się jednoznacznie określić, ale jedno jest pewne - działa. O dziwo, przewrócony wózek inwalidzki z kręcącymi się jeszcze kółkami zrobił na mnie większe wrażenie niż ciało zadziobanego przez wrony komandosa (Resident). Gra nie bazuje na zwyczajnym epatowaniu okrucieństwem i przemocą, ale wpływa na psychikę gracza. Takich akcentów pojawi się w grze duuużo więcej. Najlepiej samemu poczuć, jak cierpnie skóra. Nad technicznymi aspektami grafiki nie ma co się rozwodzić. Oprawa stoi na wysokim poziomie. Można jedynie nadmienić, że miasteczko, które przyjdzie nam zwiedzać nie jest zlepką statycznych lokacji, a liczoną w czasie rzeczywistym grafiką z płynnie zmieniającą się, zależnie od punktu naszego położenia, kamerą. Niektórym może się to nie spodobać, ale z pewnością skróci czas oczekiwania na przebycie kolejnych drzwi. Ogólnie OK.
Czyżbym jeszcze nie napisał w kogo będziemy mogli się wcielić i rozwiązując kolejne zagadki ciąć napotkane bestie kuchennym nożem? śpieszę z wyjaśnieniem. Głównym bohaterem gry jest Harry Mason, ojciec małej Cheryl, zaginionej w złowrogim miasteczku duchów. Prócz setek kreatur, na swojej drodze spotka on jeszcze kilka ludzkich postaci, które mniej lub bardziej przyczynią się do rozwoju akcji. To właściwie wszystko, co można powiedzieć o fabule, której twórca miewał chyba w młodości psychopatyczne sny i teraz dając ujście dławionej w sobie przez lata furii miota biednym Harrym jak tylko chce. Albo po prostu umie pisać interesujące scenariusze. Historia jest nieliniowa. Znajdziemy aż pięć dróg prowadzących do alternatywnych zakończeń, więc gra powinna wystarczyć na trochę czasu. Chyba jednak gość znał się na swojej robocie.
Ogólne wrażenie jakie odniosłem, jest więcej niż dobre. Dużym minusem jest niestety niezbyt ciekawy arsenał broni do dyspozycji, a i ilość maszkar pozostawia sporo do życzenia. Na plus można zaliczyć niespotykany dotąd w grach klimat. Każdy musi sam zastanowić się czy mu to odpowiada. Spragniony ostrej jatki z Magnum w roli głównej nie znajdą tutaj tego, co może dać im Resident. To po prostu dwie różne gry, o zupełnie innym podejściu, chociaż działające na podobnych zasadach. Tym którzy jeszcze nie mieli okazji wypruć flaków Birkinowi, albo Tyrantowi polecam nabycie poprzednich części Residenta, oraz oczekiwanie na trzecią.
Sumę kontrolną na forum podał
Ja1
English description
Developer: Konami
Publisher:Konami
Category: Adventure/survival horror
Release date: 01/31/1999
Game modes: Single
Age rating:16+
System requirements:Pentium II 350MHz, 64MB RAM, akcelerator 3D.
Description:In a recent interview with OPM, Silent Hill's creators remarked that one of their main goals with the game was to frighten people on an instinctive level, and that's something that, in my mind, they've clearly succeeded at doing. While similar horror titles, like Capcom's Resident Evil series, work well at making you jump in a "boo!" sort of way, Silent Hill establishes a very unsettling atmosphere that at once puts you off and creeps you out.
Silent Hill accomplishes this through a host of wonderful little touches: a radio that emits static whenever monsters are near, a lead character that must catch his breath after running, the placement of wheelchairs and broken stretchers in abandoned stairwells, and so on. One of the most successfully unnerving elements is the game's lighting, which is almost always cast from a flashlight, whether you are in a dark alleyway, a fog-enshrouded back street, or a dank basement. The glare it gives off obscures almost as much as it illuminates, like a dying candle. It was that effect, much more than any fearsome creature, which made me leave a hall light on one night after playing it. That's not to say that the monster design is under par though. In fact, there was one species in particular - a shaggy man-thing that barks and sets after you on all fours - that sent a chill up the back of my neck every time I saw one.
To back up a bit, Silent Hill begins with a car accident that separates the main character, Harry Mason, from his daughter. He wanders around looking for her in the off-season resort town that they had happened upon, encountering things and events that seem inspired at least in part by horror writers H.P. Lovecraft and Stephen King (anyone remember The Mist?). Figuring out what's actually going on in the burg is much more of a draw for the player than discovering where some little girl has made off to, but both quests lead you around the streets, houses, and major buildings of a fairly convincing 3D Midwestern town. Aside from a slightly grainy cast to Silent Hill's look, its graphics are pretty tight. The use of fog and darkness work so well to enhance the game's mood that you don't mind that they're obviously hiding pop-up (perhaps your suspension of disbelief is withheld so that you ignore it or something), and the lighting effects produced by the character's flashlight are often jaw-dropping. The sound effects are likewise very strong, with scary monster growls (as I've mentioned before), random clanks and crashes that force you to turn around and inspect a room you're sure is empty, and eerie piping that wafts in throughout. Imagine an instance in which all these elements are combined: You're in a dark courtyard, and snow is coming down. Your flashlight only illuminates a few feet ahead of you, but you know something's there with you because your radio is blaring static, and you've heard some indescribable something out there make a noise. You draw your gun and... wait, while the music builds. This sort of event makes for some very tense and very entertaining moments, and the game definitely repeats and serves them quite often.
On the downside, Silent Hill's storyline doesn't deliver nearly the payoff promised throughout. You can beat the game without learning some of its most important plot points and, without a doubt, the first time you win you'll be left wondering what the hell happened and if that was really it. And it's not. There are four different endings within Silent Hill that are reached based on your performance during some key moments. Personally, I hate when developers try to extend the life of a game by making you play it through more than once. But at its base, Silent Hill still has a decent amount of play to it. A handful of well-designed puzzles keeps the game from being too short; it's just a shame you can't learn everything you want to know the first time through. Another gripe is that the game camera suffers from the same problem as many other third-person-game cameras: It always seems to fail you when you need it the most. It's the lack of a real climax that probably hurts the game the most, but the perspective can be vexing as well.
In the end, though, Konami's first entry in the horror genre - while not quite up to the mark of Capcom's Resident Evil 2 - is a great beginning. Let's hope we've seen the start of a new franchise by the company, because this would be an excellent starting point.
ed2k link thanks to
Ja1
