Polski opis

Typ :	Advance
Gatunek :	Alternative Rock
Rok wydania :	2006
Jakość :	MP3 VBR ~220kbps Joint Stereo
Okładki :	Nie
Ripper :	UBE

Opis:
Na początek przegląd rekomendacji. Zespół Arctic Monkeys powalił na kolana szanowane, opiniotwórcze pisma w Wielkiej Brytanii. Guardian dało im notę 10/10 przedstawiając jako najlepszego debiutanta od niepamiętnych czasów. NME poza identyczną notą dodał jeszcze, że to najlepszy zespół na świecie. Nasz etatowy tygodnik „Teraz Rock” także dorzucił swoje trzy grosze: „To oni zdetronizują Franza Ferdinanda”. Zachwyt aż kipi. Czytając wszystkie te recenzje dochodzimy do wniosku, że mamy do czynienia z czymś wyjątkowym i ponadczasowym. Niestety, po przesłuchaniu debiutanckiej płyty zespołu będziemy jednak trochę zawiedzieni.

A wszystko znów przez krytyków i ich niepohamowany zachwyt nad wszystkim, co nowe, brudne i hałaśliwe. Bo tacy są Arctic Monkeys; niegrzeczni, chuligańscy i świeżutcy, a takie zespoły mają teraz rację bytu, bo podobno ratują zapomnianą muzykę rockową. I może faktycznie mamy na tej płycie mocne ściany gitar przeplatane melodyjnymi refrenami. Faktycznie słyszymy czasami ciekawe zabiegi wokalisty (trzeba przyznać, że ma niezły głos), a i sama muzyka stoi na solidnym poziomie. Co jednak z tego, skoro żaden z użytych tu patentów nie jest choć trochę odkrywczy? Skąd też ten zachwyt, skąd głosy o zbawicielach rocka? Zalatuje to nieco kpiną i żartem. Zespół gra równo, naprawdę może się podobać, ale z drugiej strony niektóre piosenki brzmią wtórnie i brak w nich świeżości. Po świetnym singlowym „I Bet You Look Good On The Dancefloor” następuje średni i nierówny “Fake Tales Of San Francisco”. I tak jest na całej płycie, świetne momenty zderzają się tu z przeciętnymi piosenkami zagranymi na rozgrzewkę w garażu.

Singiel „I Bet You Look Good On The Dancefloor” dotarł jako nowość na pierwsze miejsce Billboardu. To wyczyn, który w czasach świetności nie udał się ani Oasis, ani Radiohead. Arctic Monkeys bez wątpienia trafili w odpowiedni moment, aspirując do miana głosu nowego pokolenia. Czy tak będzie w istocie – pokaże dopiero drugi album. Będziemy czekać z wielkim zainteresowaniem

---

Nie udało się to ani Franz Ferdinand, ani Coldplay, ani Radiohead tymczasem nikomu wcześniej nieznani nastolatkowie z Sheffield o nazwie Arctic Monkeys, swym debiutanckim singlem "I Bet You Look Good On The Dancefloor" trafili na sam szczyt brytyjskiej listy sprzedaży. Co więcej Monkeys byli na topie przez dwa tygodnie, zaś w czołowej 10. listy przez kolejnych pięć. A to tylko początek ich pasma sukcesów.

Wiadomo, jak Brytyjczycy celebrują każdego, komu uda się osiągnąć "number one" – nic więc dziwnego, że Arctic Monkeys szybko uznano za kulturowy fenomen, i zaczęto nawet mówić o "głosie pokolenia". Nie bez podstaw. Do tej pory, żeby wydawnictwo niezależnej wytwórnii znalazło się wysoko na brytyjskiej liście sprzedaży singli, trzeba było często pojawiać się w Radio 1, ewentualnie "puścić się" się w jakiejś reklamówce, tymczasem wyczyn młodej grupy to pierwszy tak spektakularny sukces MySpace.com. Tam Arktyczne Małpy zbudowały potężną bazę fanów. Jeszcze zanim pomyśleli o kontrakcie, na ich koncerty waliły tłumy nastolatków. Sensacja wisiała w powietrzu od wakacji, gdy nikomu nieznany zespół, jeszcze bez albumu na koncie, potrafił wyprzedać szesnaście koncertów pod rząd. Wyprzedali też londyńską Astorię i show-biznes musiał się nimi zainteresować. Do boju ruszyło "NME" i inne media. Zresztą nie tak prężnie, jak zazwyczaj. W tygodniu, w którym Arctic Monkeys trafili na szczyt sprzedając przez parę dni kilkadziesiąt tysięcy egzemplarzy "I Bet You Look Good On The Dancefloor", znajdowali się na zaledwie 36. miejscu jeśli chodzi o emisje w radiu BBC (Radio1 + Radio2).

Pomimo tego, to Alex Turner – a nie Pete Doherty z Babyshambles, czy Alex Kapranos z Franz Ferdinand – trafił na pierwsze miejsce dorocznej "cool list" magazynu "New Musical Express", które uznało go za największy literacki talent od czasów Morrisseya.

W końcu przyszła pora na debiutancki album. W Wielkiej Brytanii ukazał się on tydzień temu i ma szansę okazać się najszybciej sprzedającą się rockową płytą w historii muzycznego rynku w Wielkiej Brytanii. W dniu premiery longplay zakupiło blisko 120 tysięcy fanów.

"Whatever People Say I Am, That's What I'm Not" trafił na piąte miejsce zestawienia najważniejszych brytyjskich albumów wszech czasów przygotowaną przez "NME", podczas gdy np. legendarny "Revolver" The Beatles zajął dopiero dziewiątą pozycję.

Przy okazji zamieszania zespół ujawnił także skąd pochodzi tytuł płyty. "Whatever People Say I Am That's What I'm Not" to fragment zdania z brytyjskiego filmu "Saturday Night And Sunday Morning" z Albertem Finneym w roli głównej. Obraz, który miał premierę w 1960 roku opowiada historię robotnika romansującego z żoną kolegi z pracy. Co ciekawe film ten uwielbia także Morrissey - artysta przyznał, że widział "Saturday Night And Sunday Morning" ponad 100 razy. Całość wypowiedzi, z której Arctic Monkeys zaczerpnął tytuł swego debiutu przedstawia się następująco: "Whatever people say I am, that's what I am not. Because they don't know a bloody thing about me. God knows what I am." [Jestem przeciwieństwem osoby, za którą uważają mnie ludzie. Nic o mnie nie wiedzą. Tylko Bóg wie jaki jestem naprawdę – red.]".

nowamuzyka.pl & muzyka.onet.pl

 English description

Type :	Advance
Genre :	Alternative Rock
Release Date :	2006
Quality :	MP3 VBR ~220kbps Joint Stereo
Covers :	No
Ripper :	UBE

Description:
Breathless, hyperbolic praise was piled upon Arctic Monkeys and their debut album, Whatever People Say I Am, That's What I'm Not, an instant phenomenon without peer. Within the course of a year, the band rose from the ranks of an Internet phenomenon to the biggest band in the U.K., all on the strength of early demos circulated on the Web as MP3s. Those demos built the band a rabid fan base before the Monkeys had released a record, even before they played more than a handful of gigs. In effect, the group performed a complete run around the industry, avoiding conventional routes toward stardom, which paid off in spades. When Whatever People Say I Am hit the streets in January 2006, it sold a gob-smacking 118,501 copies within its first week of release, which not only made it the fastest-selling debut ever, but it sold more than the rest of the Top 20 combined -- a remarkable achievement by any measure.

Last time such excitement surrounded a new British guitar band it was a decade earlier, as Britpop hit overdrive with the release of Oasis' 1994 debut, Definitely Maybe. All four members of Arctic Monkeys were a little bit shy of their tenth birthday at the time, a bit young to be sure, but old enough to have Oasis be their first favorite band. So, it's little surprise that the Gallaghers' laddism -- celebrating nights out fueled by lager and loud guitars -- is the bedrock foundation of Arctic Monkeys, just the way as it has been for most British rock bands since the mid-'90s, but the Monkeys' true musical ground zero is 2001, the year the Strokes stormed British consciousness with their debut, Is This It. Arctic Monkeys borrow heavily from the Strokes' stylized ennui, adding an equal element of the Libertines' shambolic neo-classicist punk, undercut by a hint of dance-punk learned from Franz Ferdinand. But where the Strokes, the Libertines, and Franz all knowingly reference the past, this Sheffield quartet is only concerned with the now, piecing together elements of their favorite bands as lead singer/songwriter Alex Turner tells stories from their lives -- mainly hookups on the dancefloor and underage drinking, balanced by the occasional imagined tragic tales of prostitution and the music industry.

Whatever People Say I Am captures the band mashing up the Strokes and the Libertines at will, jamming in too many angular riffs into too short of a space, tearing through the songs as quickly as possible. But where the Strokes camouflaged their songwriting skills with a laconic, take-it-or-leave-it sexiness and where the Libertines mythologized England with a junkie poeticism, Arctic Monkeys at their heart are simple, everyday lads, lacking any sense of sex appeal or romanticism, or even the desire for either. Nor do they harbor much menace, either in their tightly wound music or in how Turner spits out his words. Also, the dry production, sounding for all the world like an homage to Is This It -- all clanking guitars and clattering drums, with most of the energy coming from the group's sloppy call-and-response backing vocals -- keeps things rather earthbound, too; the band doesn't soar with youthful abandon, it merely raises a bit of noise in the background.

In a way, Whatever People Say I Am is an ideal album for the Information Overload Age -- nearly every track here is overloaded with riffs and words, and just when it's about to sort itself out, it stops short. But even if it's an album of and for its time, Whatever People Say I Am doesn't sound particularly fresh. After all, Arctic Monkeys are reworking the sounds of a revival without any knowledge -- or even much interest -- in the past, so they wind up with a patchwork of common sounds, stitched together in ways that may have odd juxtapositions, but usually feel familiar, because they're so green, they repeat the same patterns without realizing they're treading a well-worn path.

This, of course, doesn't make them or their debut bad, just surprisingly predictable: they're competent, lacking enough imagination or restlessness to do anything other than the expected, which for anybody who hears them after reading the reviews, is quite underwhelming. The one thing that sets them apart, and does give them promise, is Alex Turner's writerly ambitions. While he may fall far short of fellow Sheffield lyricist Jarvis Cocker, or such past teenage renegades as Paul Weller, Turner does illustrate ample ambition here. While his words can be overcooked -- allusions to Romeo & Juliet do not necessarily count as depth -- he does tell stories, which does distinguish him from his first-person peers. But it's a double-edged sword, his gift: the very thing that sets him apart -- his fondness for detail, his sense of place -- may be the quality that makes his work resonate for thousands of young Britons, but they also tie him completely to a particular time and place that makes it harder to relate to for listeners who aren't in his demographic or country (and perhaps time). If his band had either a stronger musical viewpoint or more kinetic energy, or if their songs didn't play like a heap of riffs, such provincial shortcomings would be transcended by the sheer force of the music. But the music, while good, is not great, and that's what makes Whatever People Say I Am, That's What I'm Not a curiosity that defines a time when niches are so specialized and targeted, they turn into a phenomenon overnight and last just about as long.

by Stephen Thomas Erlewine / www.allmusic.com