Polski opis

Gatunek :	Math Rock, Happy Hardcore
Rok Wydania :	1993
Jakość :	FLAC
Okładki :	Tak
Ripper :	SurowyTato

Opis:
Nomeansno to klasyka kanadyjskiego podziemia. Zespół tworzy dwóch braci - Rob Wright gra na basie i śpiewa, a John Wright wali w kotły i sporadycznie przygrywa na klawiszach. I do tego dołączają do nich różni gitarzyści (np. na płycie Wrong grał niejaki ? - tak, tak, znak zapytania). Ich gra opiera się głównie na sekcji i riffowym basie - gitarę słychać słabo (co akurat uważam za wadę, czasami przydałaby się jakaś solówka - no, ale to underground przecież, solówki są nie dla nich). Słyszałem parę płyt, ale tylko Why Do They Call Me Mr. Happy? przypadła mi do gustu. Jest tutaj to co uwielbiam w surowej, ale skomplikowanej muzyce rockowej. Klasyczny skład: gitara, bas, perkusja, utwory są długie, pełne wstawek instrumentalnych, dość ciężkie (niekiedy prawie ponad miarę, jak w Kill Everyone Now, gdzie kawałek zaczyna się fajnym riffem, ale refren to już totalna miazga - wrzaski, chaos, punkowa perkusja - horror prze 8 minut), ale też czasami melodyjne (np. przebojowy Slowly Melting, świetny The Land of the Living), czasami zaskakująco spokojne (I Need You, Lullaby), ale też momentami nużące (Kill Everyone Now, The River), albo irytujące teatralną manierą śpiewania (Machine). Na końcu jest największa perełka płyty - Cats, Sex and Nazis - genialny riff na basie, dużo sampli, gitarzysta wstawia czasem znane riffy gitarowe, tekstowo też jest sporo nawiązań do innych nagrań - fantastyczny kawałek. Całość robi dobre wrażenie i jest idealna do postawienia na półce między Rollins Band a Helmetem.

Źródło: markolf.jogger.pl

 English description

Genre :	Math Rock, Happy Hardcore
Year :	1993
Quality :	FLAC
Covers :	Yes
Ripper :	SurowyTato

Description:
A concept album of sorts — the question posed by the title isn't answered until the final line of the album — Why Do They Call Me Mr. Happy?, like nearly everything else the band has released over the years, is clear and definite proof of the group's inspired, creative energy. More than once the trio hits amazing rock epic heights that have more sheer lift and charge than most anything that laid claim to the title — about the only North American band at the time who had a similar feeling (if slightly different approach) was Drive Like Jehu. Songs like "The River," with a brilliant, powerful vocal matching the surging, rising riffs, and the constantly time-shifting prog/metal/punk master-stomp "Kill Everyone Now" sound like they're about to burst out of the speakers, come to life, and go off hunting and slaying. Even in short moments, like the mid-album minute-and-a-half "Happy Bridge," the sheer focus and live-wire kick of Nomeansno would leave most other bands gasping for air. That said, more than once this album found the band working in a bit more restraint here and there, almost as if the best response to grunge dominance was to find subtler ways to make the same point. Thus "The Land of the Living" mostly revolves around a low, snaky bassline that the band makes some righteous but not overwhelming noise over (and often keeps to near silence), building up to miniature climaxes throughout. "Machine" starts off calmer before getting more weirdly strident as it goes, while "I Need You" foregrounds the rhythm and vocals at the start, guitar parts echoing only briefly in the background, bringing everything up with a slow, controlled burn, exploding just when needed but ending on the same tense, threatening note.

Source: by Ned Raggett, AMG