Polski opis

Gatunek :	Industrial
Rok Wydania :	1988
Jakość :	FLAC
Okładki :	Tak
Ripper :	SurowyTato

Opis:
Laibach – słoweński zespół muzyczny, powstał w 1980 w górniczo-przemysłowej miejscowości Trbovlje w Jugosławii (obecnie Słowenia). Silnie związany w swojej działalności z Neue Slowenische Kunst.
Nazwa zespołu pochodzi od niemieckiej nazwy Lublany, obecnie stolicy Słowenii.
Część utworów, a nawet całych płyt tego zespołu to swoisty performance, bazujący na przeróbkach najbardziej znanych zespołów światowych, takich jak The Beatles, Queen, Europe czy The Rolling Stones.
Na początku działalności zespół spotykał się z niechęcią ze strony ówczesnych komunistycznych władz państwa. Zakazano pokazu multimedialnego projektu – Rdeci Revirji (odzew na strajk miejscowych górników) oraz zabroniono występowania członkom grupy na koncertach i używania niemieckiej nazwy Laibach (dawna austriacka nazwa miasta Lublana – stolicy Słowenii). W dodatku współzałożyciel Tomaž Hostnik 21 grudnia 1982 popełnił samobójstwo. Wszystkie te negatywne wydarzenia odzwierciedlały początkową twórczość zespołu. Członkowie Laibacha nie zrazili się i już w 1984 roku wydali swój pierwszy album Rekapitulacja, będący zbiorem wcześniejszych eksperymentalnych nagrań. Occupied Europe Tour z kolei to ciężkie, depresyjne brzmienie oraz charakterystyczne słoweńskie śpiewy. Czynią one ten krążek bardzo charakterystycznym dla Laibacha w jego początkowym stadium istnienia. W następnym zbiorze Opus Dei pojawiły się covery znanych utworów: Queen (One Vision) oraz Opus (Life is Life). Odtąd umieszczanie przeróbek weszło już w kanon Słoweńców. Niedługo potem Laibach wydał Sympathy Of The Devil złożony z 6 przeróbek tak samo zatytułowanego kawałka autorstwa The Rolling Stones. Z samych coverów składał się też Let It Be, wzorowany na tytułach płyty o tej samej nazwie autorstwa The Beatles. Identyczne są tutaj tylko tytuły, ale podobnie jak w Sympathy Of The Devil zawartość muzyczna odbiega od pierwowzorów, co nie czyni ich dokładnymi kopiami oryginału. Macbeth z kolei był przedsięwzięciem będącym podkładem muzycznym do Makbeta Szekspira w hamburskim Deutsches Schauspielhaus. Prócz niego Laibach muzycznie wzbogacił jeszcze 14 przedstawień teatralnych takich jak: Krst pod Triglavom, No Fire Escape in Hell, Molitevi stroj. Album ten zamyka pewien okres w historii Laibacha przed upadkiem żelaznej kurtyny. Drugi okres zaczyna się już na początku lat 90. po upadku bloku wschodniego – charakteryzował się tym, że Laibach korzystał z elementów zapożyczonych z innych gatunków. Albumy czy utwory nawiązywały do stylistyki techno (Final Countdown z NATO) lub nawet rock i metal jak Jesus Christ Superstar. Według krytyków i miłośników "twardego" Laibacha lat 80. najbardziej udanym albumem ostatniej dekady XX wieku był Kapital.
Laibach w swojej twórczości często sięga do motywów wykorzystywanych w marszach wojskowych, symboli totalitarnych, estetyki faszystowskiej, stylizując podobnie swój wizerunek, czego celem jest podkreślenie zagrożeń związanych z totalitaryzmem. Jednak jak powiedział wokalista zespołu "jesteśmy w takim stopniu faszystami w jakim Hitler był malarzem". Zespół nigdy nie popierał ideologii nazistowskiej czy faszystowskiej, koncepcja polegała tylko na użyciu środków estetycznych, którymi owe totalitaryzmy dysponowały. Okładki ich płyt czy też ilustracje scenografii podczas koncertów często zdobią przerobione symbole religijne i totalitarne, związane ze sobą w specyficzny sposób, jak np. Matka Boska z Leninem na rękach, czy sylwetka Chrystusa na tle czarnego krzyża, jakiego używało niemieckie wojsko w trakcie drugiej wojny światowej. Jak deklarują członkowie zespołu, symbole i treści ich utworów wymierzone są przeciwko symbolom totalitarnym, a ich rodowód jest bliższy punka czy nowej fali, niż innych trendów kulturowych.

Źródło: pl.wikipedia.org

 English description

Genre :	Industrial
Year :	1988
Quality :	FLAC
Covers :	Yes
Ripper :	SurowyTato

Description:
Probably the band's most famous release in the English-speaking world, Laibach's Let It Be — unlike the Replacements' album — didn't just name itself after the Beatles' swan song, it full-on covered every last bit of it, with the notable exception of the title track ("Maggie Mae" gets a Slovenian folk tune substituted for it). Having spent some time beforehand drawing any number of parallels of right-wing extremism with their home country's government and the West alike, especially when it came to the resemblance of big rock concerts to totalitarian rallies, all Laibach had to do was tackle what they felt was the Beatles' worst album. In some respects, Let It Be wasn't that hard of an effort — songs like "Get Back," "I Me Mine," and "One After 909" simply had to have the Laibach elements applied (growled vocals, martial drums, chanting choirs, overpowering orchestrations, insanely over-the-top guitar solos) to be turned into bizarre doppelgängers. The sheer creepiness of hearing such well-known songs transformed, though, is more than enough reason to listen in — "Dig It" in particular becomes a full-on Third Reich chant, only to be trumped by the meta-metal fake-live recording blast of "I've Got a Feeling." In a more subtle way, "Across the Universe" easily trumps the original, only a female choir, harpsichord, and organ turning it into a disturbed anthem of acquiescence. Meanwhile, other efforts like "Two of Us" have a smooth, strong passion to their arrangements — the sheer appeal of the commanding delivery in its own way helps explain the appeal of stage-managed demonstrations and performance. It's a joke endlessly folded in on itself, a killing joke and then some. Happily, it's just as funny as it is disturbing, and points for the hilariously unsettling cover art as well.

Source: by Ned Raggett, AMG