Verismo
Verismo (Türkçe: Gerçekçilik), 19. yüzyılın sonu ve 20. yüzyılın başında İtalyan edebiyatında ortaya çıkan gerçekçilik akımı. Önde gelen temsilcileri Sicilyalı romancılar Luigi Capuana ile Giovanni Verga'dır. Capuana ve Verga Fransız yazarlar Balzac ve Zola'dan, ayrıca İtalya'da Milano'da gelişen scapigliatura (bohem) grubundan etkilenmişlerdi. Verismo yazarlarının başlıca amaçları yaşamın nesnel bir tablosunu sunmak, özellikle de yoksul sınıfların yaşamını sergilemek, dolaysız ve yalın bir dil, ayrıntılı ve açık betimlemeler ve gerçekçi diyaloglar kullanmaktı.
Hareketin öncüsü, öykü kitabı Profili di donne (1877; Kadın Portreleri) ve romanı Giacinta (1879) ile adını duyuran Capuana'ydı. Capuana yapıtlarında psikolojik konuları ayrıntılı ve hiçbir duygusallığa yer vermeyecek kadar nesnel gözlemlerle ele alıyordu. Arkadaşı Verga ise I malavoglia (1881; Malavoglia'lar, 1959) ve Mastro-don Gesualdo (1889; Mastro-Don Gesualdo, 1962) gibi yapıtlarında 19. yüzyıl başında Sicilya'daki kasvetli yaşamı daha duygulu, daha sıcak bir bakışla anlatıyordu.
Capuana ve Verga gibi öbür verismo yazarları da yakından tanıdıkları bir yaşam tarzını, kendi kasaba ve köylerini anlattılar. Akımın daha ünlü öbür yazarları arasında en iyileri Napolili romancı Matilde Serao, Toscanalı Renato Fucini ve 1926'da Nobel Edebiyat Ödülü'nü kazanan Sardinyalı romancı Grazia Deledda'dır.
Verismo'nun etkisi 1920'lerde azaldı, ama akım II. Dünya Savaşı'ndan sonra canlanarak neorealismo (yeni gerçekçilik) adıyla yeni bir nitelik kazandı.