Halkın Mücahitleri Örgütü

Halkın Mücahitleri Örgütü
Kısaltma HMÖ
Genel başkan Maryam Rajavi
Genel sekreter Seddigheh Hosseini
Kuruluş tarihi 1965
İdeoloji İslam, sosyalizm
Siyasi pozisyon Sol
İnternet sitesi
HMÖ'nün resmi internet sayfası
Bu sayfa, başka dilde bir Vikipedi'den çevrilmektedir.
Siz de yardım etmek istiyorsanız veya çeviri yarıda kalmışsa, çalışmaya katılan kişilerle veya çeviri grubu ile iletişime geçip, sayfanın durumunu onlara sorabilirsiniz.
Sayfanın geçmişine baktığınızda, sayfa üzerinde çalışma yapanları görebilirsiniz.

Halkın Mücahitleri Örgütü (HMÖ) (Farsça: سازمان مجاهدين خلق ايران sāzmān-e mojāhedin-e khalq-e irān) İran İslam Cumhuriyetini yıkmayı amaçlayan İslamcı sosyalist örgüt.

1965 kurulmuş olan örgüt esas olarak İran Şahı Muhammed Rıza Pehlevi, kapitalizm ve batı emperyalizmine karşı silahlı mücadeleyi amaçlamıştır.[1] Örgüt 2001 yılından beri şiddet eylemlerini terkettiğini iddia etmekte[2] ve bugün İran'da demokratik, seküler bir koalisyon hükümeti için çabalayan, sürgün parlementosu rolünü üstlenmiş "şemsiye örgüt" İran Ulusal Direniş Konseyi'deki (İUDK) temel yapıdır. Örgütün binlerce üyesi yıllarca Irak'taki kamplardadır fakat BBC'ye göre ABD işgalinden sonra silahsızlanmış ve ateşkese bağlı oldukları söylenmiştir.[3]

İUDK'nın sadece HMÖ'nün bir paravan örgütü olup olmadığı .[4][5], İUDK'nın da teröre bulaşıp bulaşmadığı ya da İran'da demokrasi için mücadele veren meşru bir muhalif örgüt [6] olup olmadığı konusundaki önemli tartışmalar, batılı karşıtları tarafından İran'la yapılan pazarlıklarda koz olarak kullanılmaya çalışılmaktadır.

HMÖ'nün silahlı kanadı İran Ulusal Kurtuluş Ordusu (İUKO) adlandırılmaktadır/adlandırılmaktaydı. İran hükümeti silahlı kanadı resmi olarak, HMÖ'nün gerçekten İslami olmadığını öne sürerek, Münafıklar olarak isimlendirmektedir.[7]

Kanada, Irak ve İran HMÖ'yü terörist örgüt olarak kabul etmektedir.[8] 26 Ocak 2009 tarihinde Avrupa Birliği Konseyi HMÖ'nü AB terörist örgütler listesinden çıkartmıştır. Örgüt bu durumun "yedi yıllık hukuki ve siyasi savaş"ın bir sonucu olduğunu açıklamıştır. ABD HMÖ'nü 28 Eylül 2012 tarihinde terör örgütleri listesinden çıkarmıştır.[9][10][11][12][13]

HMÖ ve İUDK, 2002 ve 2008 senelerinde ABD'ye İran'ın nükleer programıyla ilgili istihbarat sağladıklarını iddia etmişlerdir.[14][15]

Diğer İsimleri

İran Halkın Mücahitleri, çeşitli isimlerle anılmaktadır:

Üyelik

2003 savaşından önce Irak'ta konuşlanmış 5000 ila 7000 arasında ağır silahlı HMÖ militanı olduğuna inanılmakla birlikte, 3000 ile 5000 arasındaki bir sayı daha mantıklı görülebilir.[16] 2005'te ABD think-tank kuruluşu Council on Foreign Relations, üçte biri ila yarısı savaşçı olan 10000 üyesi olduğuna inanmaktadır. Aynı kuruluş, HMÖ'nün üye sayısında düşüş olduğunu ve yeni üye bulmakta başarısız olduğunu iddia etmektedir.[17] New York Times'da 2003'te yayımlanan bir makaleye göre HMÖ, Irak'ta konuşlanmış çoğu kadınlardan oluşan 5000 savaşçıya sahiptir.[18] Ashraf kampındaki son nüfus sayımı, 900 kadarı kadın olmak üzere toplamda 3500 civarında üye olduğununu göstermiştir.

Tarihi

İslam Devriminden Önce

Kuruluş

İran HMÖ 1965 senesinde, orta sınıf, Tahran Üniversitesi Üniversitesi öğrencisi olan ve içlerinde Mohammad Hanifnejad, Saied Mohsen ve Ali-Asghar Badizadegan'inde bulunduğu, İran Özgürlük Hareketi'nin altı eski üyesi tarafından kurulmuştur. HMÖ yozlaşmış ve baskıcı buldukları Şah Muhammed Rıza Pehlevi yönetimine karşıydılar ve Özgürlük Hareketinide ılımlı ve etkisiz olarak görmekteydiler.[19] İlk beş yılda örgüt öncelikle İslam yorumuyla Marksist felsefe pratiklerini birleştirmek amacıyla ideolojik çalışmalara yoğunlaştı. Örgüt ilk eylemleri, Pehlevi'nin savurgan "İran monarşisinin 2500 yılı kutlamarı" nedeniyle 1971 yılının Ağustos ayında Tahran elektrik idaresinin bombalanması ve başarısız bir uçak kaçırma olayıdır. Dokuz mücahit tutuklanmış ve işkence altında tutuklulardan birisinin bilgi vermesi üzerine 66 örgüt üyesi daha tutuklanmıştır. Birkaç ay içerisinde örgütün tüm yönetici kadrosu idamlar ve sokak savaşları aracılığıyla SAVAK tarafından ortadan kaldırılmıştır. Diğer üyeler yıllarca tutuklu kalmış ve Massoud Rajavi'yide içine alan son grup Ocak 1979'da, Ayetullah Humeyni'nin Tahran'a dönmesinden hemen önce serbst bırakılmıştır. Bununla birlikte örgüt varlığını sürdürmüş ve rejime karşı şiddet olaylarına devam etmiştir.[20]

Bölünme/Hizipleşme

Ekim 1975'te örgüt ideolojik bir bölünmeye maruz kalmıştır. HMÖ'nün tutuklanmamış liderlerinin büyük çoğunluğu Marksizmi kabul ve örgütü Marksist-Leninist olarak ilan etmeye evet demiştir. Bu durum "İdeolojik Meseleler Manifestosu" isimli kitapta merkez yönetici kadronun "on yıllık yeraltı varlığı, dört yıllık silahlı mücadele ve iki yıllık yoğun bir ideolojik yeniden değerlendirme sonucunda esas devrimci yolun İslam değil Marksizm olduğu sonucuna ulaşmışlardı." şeklinde beyanıyla açıklanmaktadır. Ayatallah Taleqani'nin oğlu Mujtaba Taleqani de Marksizmi kabul edenlerden biriydi. Böylece. Böylece Mayıs 1975'le birlikte, her birinin kendine ait yayın organı, kendi örgütlenmesi ve eylemleri olan iki rakip Mücahit örgütü vardır.[21] İran devriminde birkaç ay önce Marksist Mücahitlerin büyük kısmı kendilerini "Peykar" olarak isimlendirmiştir. 7 Aralık 1978 tarihindeki tam ismi ise "Çalışan Sınıfın Kurtuluşu için Mücadele Örgütü"dür. Bu isim Rusya, St. Petersburg'ta sol kanat bir grup olan St. Petersburg Çalışan Sınıfın Kurtuluşu için Mücdele Biliği"nden gelmektedir. Bu birlik, Lenin tarafından 1895 sonbaharında kurulmuştur.[22]

Anti-Amerikan Kampanya

1970'lerde İran'daki Amerikalılar örgütün birincil hedefleriydi.

İslam Devrimi gerçekleşene kadar HMÖ'nün Marksist kanadı hem İran hem de Batılı hedeflere saldırılar düzenlemiştir. Amerikan Dışişleri ve Avustralya Meclisi Dışişleri komisyonunun HMÖ sunumuna göre örgüt 1970ler boyunca birçok Amerikan askeri personeline ve İran'da çalışan sivile suikastler düzenlemiştir. Devrimde sonra örgüt 1979'da Tahran'da ABD Büyükelçiliği işgalini aktif bir şekilde desteklemiştir.[16]

İdeoloji

1979 İran Devriminden Önce

HMÖ'nün devrimci Şiilik ideolojisi, birçoklarına göre ilham aldıkları Ali Shariati'nin yaptığına çok benzer bir İslam yorumuna dayanmaktadır. Tarihçi Ervand Abrahamian'e göre ilerleyen yıllarda Shariati'nin hem kendisinin hem de verimli çalışmalarının dolaylı olarak Mücahitlere yardım ettiği açıktır.[33] Amerikan Dışişlerine göre HMÖ'nün felsefesi Marksizm, Nasyonalizm ve İslamın bir sentezidir.

Örgütün kurucularından Ahmad Reza'i'nin yazdığı ve grubun "ilk büyük ideolojik çalışması" olan Nahzat-i Husseini' (ya da Hüseyin'in davası) adlı eserde, Muhammed'in tesis etmeye çalıştığı toplumsal düzenin "Nizam-ı Tevhid" (birlik nizamı-düzeni) kavramıyla tanımlanabileceği ifade edilmektedir. Bu kavram ile sadece, aynı din etrafında ve aynı tanrıya ibadet etmek için bir araya gelmiş bir topluluğun tanımlanmadığı, bunun yanı sıra, tüm topluluğun ortak refahını yükseltmeyi amaçlayan insanların oluşturduğu, sınıfsız bir toplum yapısının tarif edildiği savunulmaktadır. "Kültürümüzde özel bir yere sahip olan ve devrimci bir içerik taşıyan şiilik aslında, Hüseyinin şehadeti ve onun mücadelesidir."[20]

Devrimden Sonra

Özellikle son yıllarda Maryam Rajavi'nin yönetiminde örgüt kadınların lehine çok güçlü ilkeler kabul etmiştir. Artık kadınlar HMÖ örgütü içinde bazı üst düzey görevleri üstlenmektedir ve savaşçıların sadece üçte biri kadın olmasına rağmen komutanların üçte ikisi kadınlardan oluşmaktadır. Rajavi, kadınların da erkeklerle eşit haklara sahip olması gerektiğine tam olarak inanmaktadır.[14]

HMÖ 1981 yılında İran hükümetine muhalifleri tek bir şemsiye örgüt altında birleştirme amacıyla İran Ulusal Direniş Konseyi'ni (İUDK) kurmuştur. HMÖ, geçtiğimiz 25 yıl içinde İUDK'nın 540 üyeli, serbest seçimleri, cinsiyet eşitliğini ve etnik ve dini azınlıklara eşit haklar verilmesini savunan bir sürgün meclisine dönüştüğünü iddia etmektedir. HMÖ aynı zamanda serbest pazar ekonomisini savunduğunu ve Orta Doğu'da barışı desteklediğini iddia etmektedir. Buna rağmen FBI İUDK'nın ayrı bir örgütlenme değil bunun yerine her dönemde HMÖ'nün bir parçası olduğunu ve tersi olması gerektiği halde İUDK'nın HMÖ'nün politik kolu olduğunu iddia etmektedir. Bugün UİDK'daki temel örgüt HMÖ olmasına rağmen, geçmişte İran Kürdistan Demokrat Partisi gibi diğer örgütlere de ev sahipliği yapmıştır.[4]

Örgütün resmi ideolojisine göre, serbest seçimler ve bu seçimlerde halkın seçme ve seçilme hakkının bulunması siyasi meşruiyetin olmazsa olmaz ön koşulu ve yegane göstergesidir. Örgüt yayınlarında, toplumu oluşturan bireylerin şahsi irade ve seçimleri göz ardı edilerek, İslam dininin kavranamayacağı öne sürülmektedir. Onlara göre, Kuran'da da belirtildiği gibi, insanlarla hayvanlar arasındaki en büyük fark, insanoğlunun özgür iradeye sahip olmasıdır. Bu düşünce temelinde asıl olan insanoğludur.Özgürlük olmadan toplumsal gelişme ve özgürlükten bahsedilemez. Örgüt liderleri kendilerini müslüman olarak tanımlasa da, HMÖ kendisini laik bir örgüt olarak tanımlamaktadır : "Ulusal Direniş Konseyi, din ve devlet işlerinin birbirinden ayrı olması gerektiğini savunur."[34]

İslami Hükümetle Silahlı Mücadele

İran devriminin ardından Ayetullah Humeyni'nin yeni kurulmuş olan teokratik hükümeti HMÖ'nü yoketmek için şiddetli bir kampanyaya başladı. Humeyni HMÖ'ne eklektik oldukları, Batı tutkusu/taklitçiliği ("the Western plague" - bir yozlaşma terimi olarak kullanılıyor) ile kirlenmiş, münafık ve kafir oldukları gerekçesiyle saldırmaktaydı.[35] 1980 yılının Şubat ayında Hizbullah yanlılarının HMÖ ve diğer solcu [36] gruplara ve bu gruplara ait mekanlara yoğun saldırılarının sonucunda, HMÖ yanlıları diğer solcu gruplarla birlikte yeraltına çekilmek zorunda kaldı. 1979 yılından 1981'e kadar yüzlerce HMÖ üyesi katledildi. 3000 kadar örgüt üyesi de tutuklandı [37]. Bu gelişmeler sonunda örgüt,2o Temmuz 1981 tarihinde kitleleri islam bayrağı altında toplanayarak, İran'ın yeni yönetimini ve lider kadrosunu protesto etmeyi hedefleyen geniş katılımlı bir miting tertip etti. HMÖ bu olayı İran tarihinde bir dönüm noktası olarak tanımlamıştır. 1980 yılının Şubat ayında, HMÖ üyelerine ve diğer sol gruplara ait kitap dükkanlarına, standalarına ve toplanma mekanlarına yönelik, "hizbullahçı" saldırılar yoğunlaştı[36] ve sol grupları yer altına çekilmeye zorladı. 1979-1981 arası dönemde, yüzlerce HMÖ üyesi öldürüldü ve 3,000 kadarı da tutuklandı.[37] Bu baskılar karşısında örgüt, İran'ın yeni yönetimini protesto etmek amacıyla, 20 Haziran 1980 tarihinde İslam bayrağı altında geniş katılımlı bir protesto mitingi düzenledi. HMÖ bu gösteriyi, çağdaş İran tarihinde bir dönüm noktası olarak tanımlamıştır.

Bombalı eylemler

Bu sayfanın veya bölümün Türkçeye çevrilmesi gerekmektedir.

Eğer sayfanın Türkçeye çevrilmesi en fazla 2 hafta içinde gerçekleşmezse, bu sayfa veya bölüm silinme sürecine girecektir.

28 Haziran 1981 tarihinde, İran İslami Cumhuriyet Partisi'nin (İCP) liderleri, partinin Tahran'daki genel merkezinde toplantı halindeyken çok güçlü bir patlama meydana geldi. Aralarında Yargıtay Başkanı Ayetullah Muhammed Beheşti'nin de bulunduğu (o dönem Ayetullah Humeyni'den sonra İran İslam Devrimi'nin en güçlü kişisi olarak gösterilen kişi), parti yöneticisi ve parlamenter 73 kişi bombalama olayında yaşamını yitirdi. Mücahitler, bombalamayla alakaları olduğuna dair iddiaları ne yalanladılar, ne de eylemi üstlendiler. Ancak eylemi, rejimin artan saldırganlığına karşı gerekli bir cevap olarak tanımladılar. Fakat HMÖ bu eylemi, rejimin artan saldırganlığına karşı kaçınılmaz bir reaksiyon olarak tanımlamaktaydı. Bombacının Muhammed Reza Kolahi isimli, HMÖ militanı genç bir öğrenci olduğu belirlendi. Kendisini ses mühendisi olarak tanıtıp binada çalışmaya başladığı, bu sayede eylemi gerçekleştirebildiği anlaşılmıştı.[38]. Humeyni, saldırıyla ilgili olarak HMÖ'yü suçluyordu. BBC muhabiri Baqer Moin'e göre, İran kamuoyunda da eylemin HMÖ tarafından gerçekleştirildiğine dair yaygın bir inanış vardı.[39] Two months later on August 30, another bomb was detonated killing the popularly elected President Rajai and Premier Mohammad Javad Bahonar. An active member of the Mujahedin, Massoud Kashmiri, was identified as the perpetrator, and according to reports came close to killing the entire government including Khomeini.[40] The reaction following both bombings was intense with many arrests and executions of Mujahedin and other leftist groups, but "assassinations of leading officials and active supporters of the regime by the Mujahedin were to continue for the next year or two."[41] This occurred following Saddam's invasion when the public was focused on defending the motherland much more than pressing grevances against the government.

Eventually, the majority of the PMOI leadership and members fled to France, where it operated until 1986, when tension arose between Paris and Tehran over the Eurodif nuclear stake and the French citizens kidnapped in the Lebanon hostage crisis. After Rajavi flew to Baghdad, French hostages were released.

Saddam Hüseyin Döneminde Irak'la İlişkiler

PMOI 1986'da İran-Irak savaşı esnasında genel merkezini Irak'a taşımıştır. US State Department'e göre PMOI tüm askeri ve finansal desteği 2003 Irak işgaline kadar Saddam hükümetinden sağlamaktaydı. According to the US State Department, the PMOI received all of its military support and most of its financial assistance from Saddam's government until the 2003 Invasion of Iraq. The PMOI also has used front organizations to solicit contributions from expatriate Iranian communities. PMOI's main economic development is based on tributes and endowments from its supporters all over the world.

The PMOI's decision to move its headquarters to Iraq in the middle of the war — which was started by an invasion by the Iraqi army and cost many tens of thousands of Iranians lives — caused the PMOI to lose most of its supporters in Iran, regardless of their views towards the Iranian government.[42] A report by the Foreign Affairs group of the Australian Parliament states the PMOI "is believed to have lost much of its popular support within Iran since siding with Iraq".[16]

İran Ulusal Kurtuluş Ordusu

Near the end of the 1980-1988 war with Iran, a military force of 7000 members of the PMOI, armed and equipped by Saddam's Iraq and calling itself the National Liberation Army of Iran (NLA), went into action. On July 26, 1988, six days after the Ayatollah Khomeini had announced his acceptance of the UN brokered ceasefire resolution, the NLA advanced under heavy Iraqi air cover, crossing the Iranian border from Iraq. It seized and razed to the ground the Iranian town of Islamabad-e Gharb. As it advanced further into Iran, Iraq ceased its air support and Iranian forces cut off NLA supply lines and counterattacked under cover of fighter planes and helicopter gunships. On July 29 the NLA announced a voluntary withdrawal back to Iraq. The PMOI claims it lost 1400 dead or missing and the Islamic Republic sustained 55,000 casualties (either IRGC, Basij forces, or the army). The Islamic Republic claims to have killed 4500 NLA and Iraqi troops during the operation.[43] The operation was called Foroughe Javidan (Eternal Light) by the PMOI and the counterattack Operation Mersad by the Iranian forces.

1988 Senesi İran Siyasi Suçlu İdamları

HMÖ'den çok sayıda ve diğer muhalif sol örgütlerden de bir miktar mahkûm (çeşitli kaynaklara göre 1400 ila 30000 arasında)[44] Sonsuz Işık Operasyonu ardından 1988 yılında idam edilmiştir.[45][46][47][48][49] Muhalif Ayetullah Montazeri günlüklerine bu katliamın, insanlığa karşı işlenmiş sayılabilecek bu suçun emrinin Ayetullah Humeyni tarafından verildiğini ve mevcut İran hükümetinin yüksek dereceli üyeleri tarafından uygulandığını yazmıştır.

1980 Ortalarında Fransa ile İlişkiler

1986'da Fransa başbakanı Jacques Chirac'ın Tahran ile Lübnan'da Hizbullah tarafından esir tutulan Fransız rehinelerin serbest bırakılması için anlaşmaya varınca HMÖ Fransa'yı terk etmek yeniden Irak'a yerlşmek zorunda kaldı. Araştırmacı gazeteci Dominique Lorentz, 1986'da Fransızların rehin alınmasını, Fransa'nın İran tarafından nükleer programla ilgili olarak tehdit edilmesi olarak görmektedir.[50]

Savaş Sonrası

ABD Dışişleri ve Avustralya Meclisi Dışişleri komisyonu istihbaratına göre HMÖ ayrıca Irak Cumhuriyet Muhafızları'nın 1991 Körfez Savaşı sonrasındaki Kürt ve Şii ayaklanmalarını bastırmasına destek olmakla suçlanmaktadır.[16] Eski HMÖ üyelerine göre kocası Massoud Rajavi yanında yıllarca eşbaşkanlık/yardımcı başkanlık yaptıktan sonra liderliği üzerine alan Maryam Rajavi'nin "Kürtleri tanklarınızın altına alınve mermilerinizi İran Devrim Muhafızları için saklayın." dediğini bildirmişlerdir. "[18]

Takip eden yıllarda HMÖ İslam Cumhuriyeti'nin 1998'de "Evin Kasabı" olarak da bilinen İran Silahlı Kuvvetleri Genel Kurmay asbaşkanı Asadollah Lajevardi ve 10 Nisan 1999'da evinin kapısında öldürülen Tuğgeneral Ali Sayyad Shirazi'yide içeren bazı politik ve askeri figürlere suikastler düzenledi.

2003 İşgalinin Ardından Irak'ta

2003'teki Irak işgalinin ardından HMÖ kampları Saddam Hüseyin'le işbirliği yaptığı gerekçesiyle koalisyon güçleri tarafından bombalanmıştır. 15 Nisanda ABD Özel Kuvvetleri HMÖ'nün liderleri ile bir ateşkes anlaşması sağlamış ve böylece saldırı sonrası koalisyon güçleriylede ateşkese girmişlerdir. Tüm yerleşkeler herhangi bir muhalefet olmaksızın teslim olmuştur.[51][52][53] In the operation, the US reportedly captured 6,000 PMOI fighters and over 2,000 pieces of military equipment.[54][55] This was a controversial agreement both in the public sphere and privately among the Bush administration due to the MEK's designation as a terrorist organization by the U.S. State Department.[56]

Operasyon esnasında ABD'li kaynaklara göre 6000 HMÖ militanı ve 19 İngiliz yapımı Chieftain tankta dahil olmak üzere 2000 parçanın üzerinde askeri mühimmatta ele geçirilmiştir.[55][57] The MEK compound outside Fallujah became known as Camp Fallujah and sits adjacent to the other major base in Fallujah, Forward Operating Base Dreamland. Captured MEK members were kept at Camp Ashraf, about 100 kilometers west of the Iranian border and 60 kilometers north of Baghdad.[58]

After a four-month investigation by several U.S. agencies, including the State Department, only a handful of charges under U.S. criminal law were brought against PMOI members, all American citizens. The PMOI remains listed as a Foreign Terrorist Organization (FTO) by the Department of State.[14] Secretary of Defense Donald Rumsfeld declared PMOI personnel in Ashraf protected persons under the Fourth Geneva Convention. They are currently under the guard of US Military. Defectors from this group are housed separately in a refugee camp within Camp Ashraf, and protected by U.S. Army military police (2003-current), U.S. Marines (2005–2007), and the Bulgarian Army(2006-current).[14]

On January 1, 2009 the U.S. military transferred control of Camp Ashraf to the Iraqi government. On the same day, Prime Minister Nuri al-Maliki announced that the militant group would not be allowed to base its operations from Iraqi soil.[59]

Baskı

Irak Ulusal Güvenlik Danışmanı Mowaffak al-Rubaie, 23 Ocak 2009 Tahran ziyaretinde Irak Başbakanının HMÖ'nün Irak topraklarında kendisine daha fazla yer bulamayacağı ve örgüt üyelerinin İran'a dönmek ya da üçüncü bir ülkeye gitmek arasında bir seçim yapmak zorunda oldukları şeklindeki daha önceki açıklamalarını yinelemiş ve bu söylemlerin iki ay içerisinde gerçekleitirileceğini eklemiştir.[60]

Irak'ın Diyala ilindeki Ashraf HMÖ kampına Irak güvenlik güçleri tarafından 29 Temmuz 2009'da gerçekleştirilen baskında sekiz İranlı ölürken 400'üde yaralanmıştır. ABD'li yetkililerin uzun süredir Bağdat'ın kuzeydoğusundaki kampın şiddetle ele geçirilmesine muhalif olmasına rağmen gerçekleştirilen baskın Irak'taki Amerikan etkisinin azalmasının bir sembolü olarak yorumlanmaktadır.[61]

Irak hükümeti başlarda 20 yıldır HMÖ'nün evi olmuş kampın kontrolünün ele geçirilmesi esnasında ölümler olduğunu reddetmiştir. Diğer söylentilere göre bir düzine insan öldürülmüştür. Simaye Azadi'ye göre çok sayıda saldırı filme alınmış ve youTube gibi internet sitelerine yüklenmiştir.[62]

Nükleer Mesele

HMÖ ve İUDK, bugün ABD ve müttefiklerinin temel meselesi olan İran'ın nükleer programını 2002 yılında ortaya çıkaran ilk yapı olduğunu ileri sürmektedir. 20 Şubat 2008 tarihinde İUDK İslam Cumhuriyeti'nin başka bir nükleer tesisi daha ortaya çıkarttığı iddia etmiştir. Bu iddia bağımsız kaynaklarca hiçbir zaman doğrulanmamıştır.[15]

Açlık Grevi

Ashraf kampı 28 Temmuz 2009 günü Irak güçleri tarafından saldırıya uğramıştır. Bu saldırıdan önce korunma açısından Amerikan güçlerine bağımlıydılar. Amerikalıların kamptan çekilmeleriyle birlikte Irak hükümeti eski anlaşmaların kendilerini bağlamayacağını açıkladı. En az 11 kişinin öldüğü olay HMÖ takipçilerinin açlık grevlerini doğurdu.[63]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ↑ Keddie, Nikkie, Roots of Revolution, (1981), p.238
  2. ↑ BBC News, 12 Dec 2006, EU unfreezes Iran group's funds
  3. ↑ BBC News, "Iranian group in UK terror win", 24 June 2008
  4. 1 2 3 DC Court of Appeals Rules Against NCRI Petition for Review of "Foreign Terrorist Organization" Designation, July 9, 2004, United States Court of Appeals for the District of Columbia
  5. 1 2 Kliger, Rachelle (January 11, 2006). "Resistance group claims evidence of Iranian bomb ambitions". The Media Line. 19 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20100119012003/http://www.nci.org:80/06nci/01/02.htm. Erişim tarihi: 2006-12-28.
  6. ↑ NRO, “A Very, Very Bad Bunch” by sam Dealey
  7. 1 2 "Secret memo says Iran’s new president “fired coups de grace”". Iran Focus. 2006. 20 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20080220155729/http://www.iranfocus.com:80/modules/news/article.php?storyid=2655. Erişim tarihi: 2006-12-06.
  8. ↑ "Council Common Position 2005/847/Cfsp" (PDF). Official Journal of the European Union L 314: 44. 2005. http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/site/en/oj/2005/l_314/l_31420051130en00410045.pdf.
  9. ↑ "Foreign Terrorist Organizations". US Department of State. 2012. 27 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20151127041736/http://www.state.gov/j/ct/rls/other/des/123085.htm.
  10. ↑ http://www.iht.com/articles/reuters/2009/01/26/africa/OUKWD-UK-IRAN-EU-OPPOSITION.php
  11. ↑ http://euobserver.com/9/27472
  12. ↑ http://www.upi.com/Emerging_Threats/2009/01/26/EU_removes_PMOI_from_terrorist_list/UPI-44751232989491/
  13. ↑ http://uk.reuters.com/article/asiaCrisis/idUKLQ200287
  14. 1 2 3 4 ]
  15. 1 2 north korea education no link to original story
  16. 1 2 3 4 Nigel Brew (2003). "Behind the Mujahideen-e-Khalq (MeK)". Foreign Affairs, Defense and Trade Group, Parliament of Australia. 14 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20110814155051/http://www.aph.gov.au/library/pubs/rn/2002-03/03rn43.htm. Erişim tarihi: 2007-07-15.
  17. ↑ "Mujahadeen-e-Khalq (Iranian rebels)". Council on Foreign relations. 2005. 6 Haziran 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20100606084954/http://www.cfr.org:80/publication/9158/. Erişim tarihi: 2006-09-05.
  18. 1 2 Rubin, Elizabeth, New York Times. "The Cult of Rajavi". 29 Ağustos 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20120829035305/http://cscs.umich.edu/~crshalizi/sloth/2003-07-15.html. Erişim tarihi: 2006-04-21. (İngilizce)
  19. ↑ Iran Between Two Revolutions by Ervand Abrahamian, Princeton University Press, 1982, p.489
  20. 1 2 Iran Between Two Revolutions by Ervand Abrahamian, Princeton University Press, 1982, p.491
  21. ↑ Iran Between Two Revolutions by Ervand Abrahamian, Princeton University Press, 1982, p.493-4
  22. ↑ Abrahamian, Ervand, Tortured Confessions, University of California Press, (1999), p.151
  23. ↑ Bill, James A. (1989). The Eagle and the Lion. Yale University Press. s. 181.
  24. 1 2 3 Afkhami, Gholam Reza (2009). The Life and Times of the Shah. University of California Press. s. 398.
  25. ↑ Borowiec, Andrew (1975-05-21). "Iran leftists Gun Down Two A.F. Officers.". Washington Post.
  26. 1 2 3 Bill, James A. (1989). The Eagle and the Lion. Yale University Press. s. 181.
  27. ↑ Abrahamian, Ervand (1992). The Iranian Mojahedin. Yale University Press. s. 141.
  28. 1 2 Ganji, Manouchehr (2002). Defying the Iranian Revolution. Greenwood Publishing Group. s. 3.
  29. 1 2 3 Milaninia, Nema (2005-08-01). "MadeUpStories.com". Iranian.com. http://www.iranian.com/Milaninia/2005/August/MKO/index.html.
  30. ↑ "Louis Lee Hawkins". http://www.military-heroes.com/lewis_lee_hawkins.htm.
  31. ↑ Abrahamian, Ervand (1992). The Iranian Mojahedin. Yale University Press. s. 142.
  32. ↑ "Iran Kills Man Accused of Slaying of 3 Americans". Washington Post. 1976-11-18.
  33. ↑ Iran Between Two Revolutions by Ervand Abrahamian, Princeton University Press, 1982, p.490
  34. ↑ National Council of Resistance of Iran
  35. ↑ Moin Khomeini, 2001, p.234, 239
  36. 1 2 Bakhash, The Reign of the Ayatollahs, (1984) p. 123.
  37. 1 2 http://www.tkb.org/Group.jsp?groupID=3632
  38. ↑ http://www.shahsawandi.com/index.php?option=com_zoom&Itemid=39&page=view&catid=8&PageNo=1&key=16&hit=1
  39. ↑ Moin, Baqer, Khomeini, Thomas Dunne Books, (2001), p.241
  40. ↑ Moin, Baqer, Khomeini, Thomas Dunne Books, (2001), p.242-3
  41. ↑ Moin, Baqer, Khomeini, Thomas Dunne Books, (2001), p.243
  42. ↑ Scott Peterson (2003). "Inside a group caught between three powers". Christian Science Monitor. 25 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20150925161735/http://www.csmonitor.com/2003/1231/p10s01-woiq.html. Erişim tarihi: 2007-07-15.
  43. ↑ Hiro, Dilip, The Longest War, (1999), p.246-7
  44. ↑ Iranian party demands end to repression
  45. ↑ 1988 massacre
  46. ↑ In this operation PMOI penetrated as deep as 170 km into Iranian soil and very close to Kermanshah, the most important city in western Iran.1988 massacre
  47. ↑ Memories of a slaughter in Iran
  48. ↑ Nasrin Alavi (2005), We Are Iran.
  49. ↑ Khomeini fatwa 'led to killing of 30,000 in Iran', The Telegraph, February 2, 2001
  50. ↑ Lorentz, Dominique and Carr-Brown, David, La République atomique ("The Atomic Republic"), broadcast on November 14, 2001 on Arte TV
  51. ↑ Labeled terrorist group turns over weapons to U.S. ; Members of MEK -- backed by Saddam Hussein -- also agree to be interviewed by intelligence officials.; Eric Slater / The Los Angeles Times. The Grand Rapids Press. Grand Rapids, Mich.: May 12, 2003. pg. A.3
  52. ↑ U.S. gets Iranian rebels in Iraq to disarm; [Chicago Final Edition] EA Torriero, Tribune staff reporter Tribune news services contributed to this report. Chicago Tribune. Chicago, Ill.: May 11, 2003. pg. 8
  53. ↑ Agreement disbands Iranian exile force; [Final Edition] Milwaukee Journal Sentinel. Milwaukee, Wis.: May 11, 2003. pg. 14.A
  54. ↑ Armed Iranian exiles surrender ; 6,000-member unit accepts U.S. terms; JOHN SULLIVAN, Knight Ridder Newspapers. The Record. Bergen County, N.J.: May 11, 2003. pg. A.17
  55. 1 2 US DOD: DoD News Briefing M2 Presswire. Coventry: Jun 19, 2003. pg. 1
  56. ↑ Nicole Cafarella (2005-03-15). "Mujahideen-e Khalq (MEK) Dossier" (pdf). 6 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20090206202640/http://www.cpt-mi.org:80/pdf_secure.php?pdffilename=MeK.
  57. ↑ "Armed Iranian exiles surrender; 6,000-member unit accepts U.S. terms" John Sullivan, Knight Ridder Newspapers. The Record. Bergen County, N.J.: May 11, 2003. pg. A.17
  58. ↑ http://www.globalsecurity.org/military/world/iraq/camp-ashraf.htm "Camp Ashraf" US Military Occupation Facilities GlobalSecurity.org
  59. ↑ Kamnhttp://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/8/80/Button_upper_letter.png Superscript, Nicholas; Mazin Ezzat (2008-01-05). "Iranian Resistance Group a Source of Contention in Iraq". Time Magazine. http://www.time.com/time/world/article/0,8599,1869532,00.html. Erişim tarihi: 2008-01-05.
  60. ↑ Al-Jazeera Arabic http://www.aljazeera.net/NR/exeres/09F45E44-4EA9-41F5-9190-BE6B6CE7B7C5.htm
  61. ↑ Iraq Raids Camp of Exiles From Iran July 29, 2009
  62. ↑
  63. ↑ http://www.upi.com/Top_News/Special/2009/08/25/PMOI-on-hunger-strike/UPI-38171251234356/

Dış bağlantılar

Resmi

Diğer

This article is issued from Vikipedi - version of the 12/17/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.